Στο τελευταίο μέρος του ταξιδιού αυτού θα δούμε την πιθανή εξέλιξη στη δεκαετία του '90 όχι μόνο για τους κορυφαίους παίκτες της μεγάλης φουρνιάς που πρωταγωνίστησε, αλλά και για το πρωτάθλημα γενικότερα.

Στο πρώτο μέρος εξετάσαμε το βασική εναλλακτική υπόθεση, όπου οι Ρόκετς επιλέγουν τον Τζόρνταν στο Νο. 1 στο περίφημο ντραφτ του 1984 και οι Μπλέιζερς αποκτούν τον Ολάζουουν στο Νο. 2. Από τα τρία πιθανά σενάρια που προέκυψαν, οι ίδιοι οι αναγνώστες του BasketStories θεωρήσατε πιθανότερο οι Μπλέιζερς του Ολάζουον να ήταν η ομάδα που θα έφτανε πιο νωρίς στις επιτυχίες (τα άλλα δύο ήταν να έχουν άμεση επιτυχία οι Ρόκετς του Τζόρνταν ή να χρειαστεί να περιμένουν μέχρι τα 90s οι δύο ομάδες για να διεκδικήσουν τίτλους).

Στο δεύτερο μέρος αναλύσαμε διεξοδικά το σενάριο περί πρώιμης επιτυχίας των Μπλέιζερς που επιλέξατε και τις επιτυχίες που θα μπορούσαν να έχουν τη δεκαετία του 80. Από εκεί και πέρα όμως σας ρωτήσαμε ξανά για το πως θα μπορούσε να εξελιχθεί το πρωτάθλημα στη δεκαετία του 90. Θα συνέχιζε η κυριαρχία των Μπλέιζερς του Ολάζουον και του Ντρέξλερ; Ο Τζόρνταν θα κατάφερνε να οδηγήσει τους Ρόκετς σε πρωταθλήματα και να δημιουργήσουν έτσι ένα ιστορικό δίπολο με τους Μπλέιζερς; Ή απλά ομάδες όπως οι Μάτζικ, οι Νικς, οι Πέισερς, οι Σανς και οι Τζαζ, μεταξύ άλλων, θα είχαν το δικό τους μερίδιο στα πρωταθλήματα της δεκαετίας;

Το επικρατέστερο σενάριο βάσει των δικών σας ψήφων ήταν αυτό που ήθελε τους Ρόκετς του Μάικλ Τζόρνταν και τους Μπλέιζερς των Ολάζουον-Ντρέξλερ να κυριαρχούν χωρίς όμως να υπάρχει ξεκάθαρος νικητής στην κόντρα. Ας δούμε πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί αυτό.



Η σεζόν 1990-91 ήταν ιστορική για το ΝΒΑ. Ήταν η χρονιά που ο Μάικλ Τζόρνταν κέρδισε το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του, αλλά και εκείνη που ο Μάτζικ Τζόνσον έπαιξε για τελευταία φορά με τους Λέικερς πριν ανακοινώσει ότι προσβλήθηκε από AIDS. Συμπτωματικά οι ομάδες τους βρέθηκαν αντιμέτωπες στους τελικούς με τους Μπουλς να κερδίζουν με 4-1. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με τους Ρόκετς του Τζόρνταν, που στην πραγματικότητα έκαναν ρεκόρ 52-30 και αποκλείστηκαν με 3-0 στον πρώτο γύρο από τους Λέικερς και με τους Μπλέιζερς του Ολάζουον, που έτσι κι αλλιώς με 63-19 είχαν το καλύτερο ρεκόρ του πρωταθλήματος, αλλά έχασαν κι αυτοί από τους Λέικερς με 4-2 στους τελικούς της Δύσης. Θεωρούμε πως οι αλλαγές που έχουν γίνει βελτιώνουν και τις δύο ομάδες και κάποια απ' τις δυο θα μπορούσε να ξεπεράσει τους Λέικερς στα playoffs, ώστε να δούμε μια μεγάλη σειρά μεταξύ τους στους τελικούς Δύσης. Οποιαδήποτε απ' τις δυο ομάδες θα μπορούσε να είναι η νικήτρια, αλλά αφού το 1991 ήταν η χρονιά του Τζόρνταν, καταλήγουμε στο ότι ο Air θα έπαιρνε τον τίτλο και στο Χιούστον.



Την επόμενη σεζόν θα είχαμε αλλαγή σκηνικού. Οι Ρόκετς έκαναν μια απογοητευτική σεζόν μένοντας εκτός playoffs με ρεκόρ μόλις 42-40 (βέβαια με αυτό τον αποκλεισμό βρέθηκαν με το #11 του ντραφτ, με το οποίο επέλεξαν τον «άρχοντα των δαχτυλιδιών» Ρόμπερτ Χόρι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), ενώ οι Μπλέιζερς από τις 63 νίκες έπεσαν στις 57, που όμως ήταν αρκετές για να τους φέρουν στην πρώτη θέση της Δύσης. Η ομάδα του Πόρτλαντ ήταν ακόμα στα καλύτερά της, γεγονός που θα της έδινε τον πρώτο λόγο για άλλον έναν τίτλο, αν είχε και τον Ολάζουον στις τάξεις της. Ο Τζόρνταν δύσκολα θα μπορούσε να μετατρέψει την ομάδα του 42-40 σε πρωταθλήτρια εκείνη τη σεζόν.

Τη σεζόν 1992-93 θα βλέπαμε για άλλη μια φορά το ίδιο έργο: Οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς μπαίνουν ως πρωταθλητές, αλλά δεν καταφέρνουν να υπερασπιστούν τον τίτλο! Στην πραγματικότητα οι Μπλέιζερς έκαναν το πρώτο βήμα πίσω πριν ακολουθήσουν κι άλλα. Με ρεκόρ 51-31 τερμάτισαν στην τέταρτη θέση στη Δύση, αλλά αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο με 3-1 από τους Σπερς. Αντίθετα οι Ρόκετς επανήλθαν και με 55-27 τερμάτισαν στη δεύτερη θέση. Έχασαν όμως στο δεύτερο γύρο από τους Σουπερσόνικς των Πέιτον και Κεμπ. Στο σενάριό μας οι Ρόκετς θα είχαν έναν άλλο μεγάλο αντίπαλο, τους Φοίνιξ Σανς του MVP Τσαρλς Μπάρκλεϊ. Οι Σανς με τους Κέβιν Τζόνσον, Μάγιερλι και τους νεαρούς Σέντρικ Σεμπάλος και Ρίτσαρντ Ντούμας να πλαισιώνουν τον Sir Charles έκαναν μια εντυπωσιακή σεζόν πριν χάσουν στους τελικούς από τους Μπουλς του Τζόρνταν. Επειδή λοιπόν το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, η ήττα αυτή θα ερχόταν ένα γύρο νωρίτερα και ο Τζόρνταν θα οδηγούσε τους Ρόκετς στους τελικούς (πιθανότατα με τους Νικς του Γιούιν). Σε εκείνη τη σειρά των τελικών ο Air είχε δώσει μια εντυπωσιακή παράσταση τελειώνοντάς την με 41 πόντους ανά αγώνα. Με τέτοιον Τζόρνταν λοιπόν κανένας δεν θα μπορούσε να φέρει αντίσταση και ο τίτλος θα κατέληγε για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια στο Χιούστον, μπαίνοντας για τα καλά πλέον στο χάρτη των νικητών του NBA.



Το καλοκαίρι του 1993 σημαδεύτηκε από την πρώτη αποχώρηση του Μάικλ Τζόρνταν. Ποτέ ο ίδιος δεν μίλησε ανοιχτά για τους λόγους που τον έκαναν να αποσυρθεί προσωρινά και γι'αυτό δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει αν στο σενάριό μας θα είχε αποσυρθεί και πάλι. Επειδή όμως θέλουμε να στηριχτούμε όσο αυτό είναι δυνατόν στα πραγματικά γεγονότα, θα προχωρήσουμε με την υπόθεση ότι δεν θα άλλαζε τίποτα και ο Τζόρνταν θα αποσυρόταν το 1993, αλλά θα επέστρεφε την άνοιξη του 1995 για να συμμετάσχει κανονικά στα playoffs.

Η σεζόν 1993-94 στην πραγματικότητα είχε γραμμένο ένα όνομα πάνω της: Χακίμ Ολάζουον. Ο Dream κέρδισε το βραβείο του MVP, του καλύτερου αμυντικού της χρονιάς, του MVP των τελικών και φυσικά το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Παρά το γεγονός ότι όλες αυτές οι διακρίσεις κερδήθηκαν με τη φανέλα των Ρόκετς, είναι ασφαλές να πει κανείς ότι αν ο Ολάζουον ήταν μέλος των Μπλέιζερς, θα μπορούσε να αλλάξει την τύχη αυτής της ομάδας (που στην πραγματικότητα με ρεκόρ 47-35 έμεινε στην έβδομη θέση και αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο από τους Ρόκετς) και να τη φέρει στην κορυφή για πέμπτη φορά. Άλλωστε το αντίπαλο δέος στη Δύση δεν υπήρχε, ενώ ο μεγαλύτερος αντίπαλος στην Ανατολή, οι Νιου Γιορκ Νικς ήταν και η ομάδα που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τον Χακίμ στους τελικούς.



Το 1994-95 το γεγονός που ξεχώρισε ήταν φυσικά το "I'm back" του MJ. Όμως αυτό δεν στάθηκε αρκετό για να δώσει τον τίτλο στους Μπουλς, οι οποίοι μάλιστα δεν κατάφεραν να φτάσουν ούτε στους τελικούς, καθώς αποκλείστηκαν από το Ορλάντο του Σακίλ Ο'Νιλ. Ο τίτλος κατέληξε και πάλι στα χέρια του Ολάζουον, που όμως είχε δίπλα του ξανά τον Κλάιντ Ντρέξλερ! Αφού λοιπόν το δίδυμο Hakeem-Glide κέρδισε τον τίτλο στο Χιούστον, τι θα τους εμπόδιζε να κάνουν το ίδιο και στο Πόρτλαντ; Πλέον οι Μπλέιζερς θα είχαν έξι τίτλους (επτά συνολικά στην ιστορία τους) και θα είχαν μετατραπεί σε μια από τις πιο επιτυχημένες ομάδες του πρωταθλήματος.



Το 1995-96 ήταν η σεζόν που θαυμάσαμε την καλύτερη βερσιόν των Σικάγο Μπουλς του Τζόρνταν. Ήταν η σεζόν του 72-10, η σεζόν που είδαμε τον πιο αποφασισμένο Τζόρνταν της καριέρας του, όχι τον καλύτερο στατιστικά (είχε άλλωστε φτάσει τα 33), αλλά τον πιο αποτελεσματικό. Δεν έχει ιδιαίτερη σκοπιμότητα να αναλύουμε τα πραγματικά ρεκόρ των Ρόκετς πια, αφού αυτά έγιναν με πρωταγωνιστές το αντίπαλο δέος του σεναρίου, τους Ολάζουον και Ντρέξλερ, ενώ αντίθετα το Πόρτλαντ είχε περάσει σε μια άλλη φάση μετά την ανταλλαγή του Ντρέξλερ. Γι' αυτό κρίνουμε και εκτιμούμε περισσότερο με βάση την πορεία των σούπερ σταρ και υποθέτοντας πως οι επιδόσεις και η αύρα τους θα μπορούσαν να φέρουν και την ανάλογη βοήθεια. Το 1996 λοιπόν ήταν η χρονιά του Τζόρνταν. Είτε με τους Μπουλς είτε με τους Ρόκετς ο MJ είχε αποφασίσει να κάνει ότι μπορεί για να ξαναπάρει τον τίτλο και αυτό θα ήταν η κατάληξη. Δύσκολα θα τον σταματούσαν τόσο οι Μπλέιζερς, όσο και οι Σόνικς, που ήταν και η ομάδα που έφτασε εκείνη τη σεζόν στους τελικούς, αλλά και οι Λέικερς του Μάτζικ που επέστρεψε για τις δικές του τελευταίες παραστάσεις ως 4αρι πια ή οι Σανς του Μπάρκλεϊ, οι Σπερς του Ρόμπινσον και η Τζαζ του Μαλόουν και του Στόκτον. Ίσως η μεγαλύτερη απειλή να ήταν η ομάδα που θα αντιμετώπιζαν στους τελικούς, η Ορλάντο Μάτζικ των Σακ και Πένι, αλλά ειδικά εκείνη τη σεζόν ο Τζόρνταν δεν σταματιόταν ούτε από τους κακούς του Space Jam (που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά)... Η ώρα του Σακ άλλωστε θα ερχόταν λίγο αργότερα.



Τη σεζόν 1996-97 θα βλέπαμε τα πιο επικά και εντυπωσιακά playoffs της ιστορίας στη Δύση. Το καλοκαίρι του 1996 έγιναν δύο μεγάλες κινήσεις από δυτικές ομάδες. Οι Λέικερς απέκτησαν το Σακίλ Ο'Νιλ, ενώ οι Ρόκετς με ανταλλαγή πήραν τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ! Εδώ βέβαια τίθεται ένα θέμα, γιατί οι πρωταθλητές να έκαναν μια τέτοια ανταλλαγή αλλάζοντας τον κορμό που τους έδωσε τον τίτλο. Επειδή όμως προσπαθούμε να στηριχτούμε όσο γίνεται στα πραγματικά γεγονότα, μπορούμε απλά να δεχτούμε την ιστορία με μια μικρή αλλαγή: όντως οι πρωταθλητές δεν είχαν λόγο να κάνουν τόσο μεγάλη ανταλλαγή, ακόμα και για τον Μπάρκλεϊ. Θα μπορούσε όμως η ίδια κίνηση να γίνει ένα χρόνο μετά, εάν οι Ρόκετς έχαναν το πρωτάθλημα του 1997. Θα το έχαναν; Ο ανταγωνισμός ήταν τέτοιος που η πιθανότερη απάντηση είναι ναι! Για να φτάσουν στους τελικούς οι Ρόκετς θα έπρεπε να ξεπεράσουν τους Λέικερς του Σακίλ (και του ρούκι Κόμπι, αλλά αυτός θα έκανε τη διαφορά αργότερα), τους Σόνικς του Πέιτον και του Κεμπ, τη Γιούτα του MVP Μαλόουν και του Στόκτον, που έφτασε στην πραγματικότητα ως τους τελικούς ...Και οι Μπλέιζερς; Ο Χακίμ είχε φτάσει τα 34 κι ο Ντρέξλερ τα 35, όμως άντεχαν ακόμα και αν δει κανείς το ρόστερ που είχαν φτιάξει οι Μπλέιζερς πραγματικά (που γιατί να μην υποθέσουμε πως οι περισσότεροι θα βρίσκονταν εκεί ακόμα και με τους δύο σούπερ σταρ) και προσθέσει το δίδυμο των σταρ, θα εντυπωσιαστεί: Κένι Άντερσον - Τζέι Αρ Ράιντερ (αυτός λογικά θα είχε θυσιαστεί) -Κλίφορντ Ρόμπινσον (RIP) - Ρασίντ Γουάλας (στα 23 του) και last but not least ...Άρβιντας Σαμπόνις! Μια τριάδα Ολάζουον-Γουάλας-Σαμπόνις θα ήταν πραγματικά φονικό όπλο στα χέρια οποιουδήποτε προπονητή και με ένα τέτοιο ρόστερ (ή έστω μέρος αυτού) το last dance θα είχε γυριστεί ένα χρόνο νωρίτερα και μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα πιο δυτικά. Ο τελευταίος τίτλος αυτής της μεγάλης ομάδας θα μπορούσε να έρθει το 1997.



Κάθε χρόνος όμως βάραινε όλο και περισσότερο πλέον στις πλάτες των πρωταγωνιστών μας. Το 1997-98 ο Ολάζουον θα γινόταν 35 και τα πραγματικά νούμερα δείχνουν μεγάλη πτώση (από τους 23 πόντους στους 16,4, από το 51% ευστοχία στο 48% και με μόλις 47 παιχνίδια έναντι 78), ο Ντρέξλερ βάδιζε στα 36 και η αποτελεσματικότητά τους δεν ήταν η ίδια. Το έδειξε και το ρεκόρ των δικών τους Ρόκετς, που με 41-41 (έναντι 57-25 την προηγούμενη σεζόν) δεν ήταν το ίδιο ανταγωνιστικοί (αν και ζόρισαν τη Γιούτα στα playoffs πριν χάσουν με 3-2). Οι Ρόκετς του Τζόρνταν από την άλλη πλευρά θα είχαν πια και τον Μπάρκλεϊ, που ακόμα και στα 35 θα έφερνε έναν άλλο αέρα και ένα πολύτιμο στήριγμα στον Τζόρνταν σε μια από τις τελευταίες του προσπάθειες για τον τίτλο. Έναν τίτλο, που θα κατακτούσε τελικά το Χιούστον μετά από δύο μεγάλες μάχες, μια στους τελικούς Δύσης με τη Γιούτα του Μαλόουν (όπου θα μπορούσε να πετύχει το γνωστό σε όλους νικητήριο καλάθι απέναντι στον Μπράιον Ράσελ) και μια στους τελικούς εναντίον των Ιντιάνα Πέισερς του κόουτς Λάρι Μπερντ και με τους Μίλερ, Μάλιν, Ντέιβις, Σμιτς και Τζάκσον στο παρκέ.



Το καλοκαίρι του 1998 ο Μάικλ Τζόρνταν αποσύρθηκε για δεύτερη φορά. Ταυτόχρονα αποσύρθηκε και ο Ντρέξλερ. Ο Ολάζουον συνέχισε, μάλιστα στους Ρόκετς του ήρθε με ανταλλαγή ο Σκότι Πίπεν πριν παραχωρηθεί εκ νέου στους ...Μπλέιζερς, αλλά ο Χακίμ δεν κατάφερε να διεκδικήσει άλλον τίτλο με αξιώσεις. Πρόσφατα όμως αναφέρθηκε στο Last Dance πως ο Τζόρνταν (και οι υπόλοιποι παίκτες των Μπουλς) ήθελαν να συνεχίσουν για άλλον ένα χρόνο, πράγμα που δημιουργεί την υποψία πως αν ο Τζόρνταν βρισκόταν σε άλλη ομάδα (δηλαδή στους Ρόκετς), θα συνέχιζε ως το 1999. Το μειωμένο πρόγραμμα της σεζόν λόγω του lock out του 1998 θα διευκόλυνε αρκετά το έργο του 36χρονου MJ, που μαζί με τον Μπάρκλεϊ πια θα μπορούσαν να διεκδικήσουν άλλον ένα τίτλο. Παράλληλα οι Μπλέιζερς, ακόμα και χωρίς τον Ντρέξλερ, είχαν ήδη φτιάξει ένα δυνατό σύνολο, που στην πραγματικότητα έφτασε ως τους τελικούς Δύσης και με την παρουσία του Ολάζουον θα ήταν ικανό ακόμα και να πάρει το πρωτάθλημα. Όμως ο μεγάλος αντίπαλος και για τους δύο δεν ήταν η ομάδα που τους κόντραρε σε όλη τη δεκαετία, αλλά οι Σαν Αντόνιο Σπερς του Τιμ Ντάνκαν και του Ντέιβιντ Ρόμπινσον. Με τον 23χρονο Ντάνκαν σε πρώτο ρόλο, τον έμπειρο Ρόμπινσον να τον βοηθά, τον Σον Έλιοτ να, ενώνει την περιφέρεια με τη frontline και με σουτέρ όπως οι Τζάρεν Τζάκσον, Μάριο Έλι και Στιβ Κερ στην περιφέρεια οι Σπερς του Πόποβιτς είχαν δημιουργήσει μια ομάδα που έφτασε στον τίτλο με ρεκόρ 15-2 στα playoffs. Θα ήταν λοιπόν αρκετά δύσκολο για οποιαδήποτε ομάδα να κατάφερνε να κερδίσει αυτούς τους Σπερς και πιθανόν η σεζόν 1998-99 να ήταν εκείνη που θα σηματοδοτούσε την «αλλαγή φρουράς», από τη γενιά του Τζόρνταν, του Ολάζουον, του Μαλόουν, του Μπάρκλεϊ, του Γιούιν και των άλλων σταρ των 90s σε αυτή του Ντάνκαν, του Σακίλ, του Κόμπι, του Γκαρνέτ, του Άιβερσον...



Μέσα λοιπόν σε αυτή την παρουσίαση είδαμε ένα εναλλακτικό (και εντελώς υποθετικό) σενάριο για το πώς θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί η ιστορία του μπάσκετ αν το 1984 οι Χιούστον Ρόκετς έκαναν μια διαφορετική επιλογή στο ντραφτ, την επιλογή που θα έκαναν 2-3 χρόνια μετά γνωρίζοντας την εξέλιξη του κάθε παίκτη ή αν το κέρμα που έκρινε την πρώτη επιλογή εκείνου του ντραφτ έδινε το τοπ πικ στο Πόρτλαντ. Το υποθετικό αυτό σενάριο το "σπάσαμε" σε τρία επιμέρους, όπου και με τη δική σας συνδρομή στην τελική έκβαση του καθενός, το οποίο αφορούσε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, διαμορφώθηκε ολοκληρωμένα το εναλλακτικό σενάριο ενός εκ των μεγαλυτέρων whatif της ιστορίας. Μέσα σε αυτό είδαμε πως θα μπορούσε να έχουν δημιουργηθεί δύο υπερομάδες που θα κυριαρχούσαν στο ΝΒΑ για 15 χρόνια.

Μεγάλος ευνοημένος από αυτό το σενάριο θα ήταν ο Χακίμ Ολάζουον, αφού θα μπορούσε να έχει κατακτήσει πολύ περισσότερους τίτλους. Η (ενδεικτική) καταμέτρηση έβγαλε εφτά τίτλους στο Πόρτλαντ του Ολάζουουν και τέσσερις στο Χιούστον του Τζόρνταν και αυτό θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο και στην αιώνια κουβέντα του καλύτερου παίκτη όλων των εποχών. Με τέσσερις τίτλους αντί για έξι και χωρίς την περίοδο απόλυτης κυριαρχίας στα 90s ο Τζόρνταν θα είχε χάσει πολύ έδαφος και πιθανώς να μην θεωρούνταν ο αδιαμφισβήτητος κορυφαίος παίκτης που έχει πατήσει ποτέ στα παρκέ. Φυσικά και θα ήταν υποψήφιος G.O.A.T. και θα εξακολουθούσε να βρίσκεται μπροστά από τους περισσότερους - αν όχι όλους - τους ανταγωνιστές του, αλλά πιθανόν να τον ξεπερνούσε στη συζήτηση του κόσμου ο Ολάζουον. Οι εφτά τίτλοι είναι πάρα πολλοί για να αγνοηθούν σαν επιχείρημα (έχοντας ακόμα κι αν μια ή δυο σεζόν κατέληγαν διαφορετικά, ο Χακίμ θα είχε και πάλι πολύ μεγαλύτερη αναγνώριση ως κορυφαίος).



Αν θέλουμε να προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο αυτή την κουβέντα, θα παρατηρήσουμε πως μεγάλος χαμένος αυτής της ιστορίας είναι οι Σικάγο Μπουλς, που χωρίς τον Τζόρνταν δεν θα μπορούσαν να κατακτήσουν κάποιο από τα πρωταθλήματά τους. Θα μπορούσε όμως κανείς να αναρωτηθεί ποιος θα ήταν ο ρόλος και η θέση στην ιστορία του Φιλ Τζάκσον, αν δεν κατάφερνε να οδηγήσει τους Μπουλς σε τίτλο. Θα τον εμπιστεύονταν οι Λέικερς για να τους οδηγήσει στην κορυφή; Και αν όχι, θα κατάφερναν οι Λέικερς να κερδίσουν τους πέντε τίτλους στο διάστημα 1999-2010; Πώς θα επηρέαζε αυτό την καριέρα του Σακ, του Κόμπι, αλλά ακόμα και την πορεία των Σπερς, που χωρίς τους πανίσχυρους Λέικερς στις αρχές και στα τέλη των 00s θα είχαν την ευκαιρία να φτάσουν σε ακόμα περισσότερους τίτλους και έτσι πιθανώς ο Duncan να διαμορφώσει με τον Olajuwon το κορυφαίο versus παικτών στην ιστορία του ΝΒΑ; Πολλές υποθέσεις μπορεί να κάνει κάποιος γύρω από αυτά και πολλή συζήτηση ακόμα μπορεί να προκύψει με τα διάφορες επιμέρους σενάρια και τις παραμέτρους που ξεπηδάνε η μία μετά την άλλη. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτό που είναι πιο πιθανό είναι πως μια διαφορετική επιλογή σε εκείνο το κορυφαίο ντραφτ θα άλλαζε πολλά στην ιστορία και στους συσχετισμούς της αξίας αρκετών παικτών.