Στη νέα στήλη του BasketStories Step Back in Time γυρίζουμε το χρόνο πίσω και εξετάζουμε στιγμές που καθόρισαν την πορεία παικτών, ομάδων και του ίδιου του αθλήματος, από μια διαφορετική σκοπιά! Λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες της εποχής, ξετυλίγουμε το κουβάρι της ιστορίας διαφορετικά και επιχειρούμε να αποτυπώσουμε πως θα εξελισσόταν αυτή αν επικρατούσε τελικά ένα εναλλακτικό σενάριο!

Εξετάζοντας το βασικό εναλλακτικό σενάριο, αναπτύσσουμε τις διάφορες εκδοχές που θα μπορούσε να έχει κι εσείς επιλέγετε, μέσω ψηφοφορίας, αυτή που θεωρείτε πιο πιθανή! Όλοι μαζί λοιπόν, επιχειρούμε να κάνουμε step back στο χρόνο και στην ιστορία και να εξετάσουμε από κοινού μερικά από τα σημαντικότερα και πολύ ενδιαφέροντα what-ifs του μπάσκετ, δημιουργώντας ένα διαφορετικό story, βάσει των δικών σας επιλογών!

Στο πρώτο μέρος από το Step Back in Time Story που εξετάζουμε, πήραμε μια διαφορετική εκδοχή για το draft του 1984, με την οποία οι Ρόκετς έχουν την ικανότητα να διακρίνουν την απαράμιλλη κλάση του Τζόρνταν και να τον επιλέξουν στο #1 του ντραφτ, κάτι που οδηγεί τον Ολάζουον στο #2 και τους Μπλέιζερς. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί έτσι κι αλλιώς βέβαια, αν το κέρμα έδειχνε Πόρτλαντ για την πρώτη επιλογή του ντραφτ, απλά τότε ο Ολάζουουν θα ήταν το #1 στους Μπλέιζερς και ο Τζόρνταν το #2 στους Ρόκετς. Μια τέτοια εκδοχή λοιπόν, θα μπορούσε να εξελιχθεί με διαφορετικούς τρόπους, τους οποίους συνοψίσαμε σε τρία βασικά σενάρια.

Στο πρώτο σενάριο, ο Τζόρνταν με ένα καλύτερο ρόστερ όπως αυτό των Ρόκετς και μακριά από τα bad boys των Πίστονς, καταφέρνει να οδηγήσει από νωρίς το Χιούστον στις επιτυχίες και να μπει σφήνα στους μεγάλους της εποχής (Λέικερς, Σέλτικς, Πίστονς). Στο δεύτερο σενάριο, η ομάδα που καταφέρνει να φτάσει άμεσα στην επιτυχία είναι οι Μπλέιζερς, αφού εκεί δεσπόζει πλέον το δίδυμο των Ολάζουον-Ντρέξλερ, οι οποίοι καταφέρνουν να φτάσουν στην κατάκτηση πρωταθλημάτων. Στο τρίτο σενάριο, ούτε οι Ρόκετς ούτε οι Μπλέιζερς καταφέρνουν να κάνουν την υπέρβαση, μένοντας πίσω από τις κυρίαρχες ομάδες της εποχής κι έτσι θα έπρεπε να περιμένουν μέχρι τα 90s ώστε να φτάσουν στις επιτυχίες.

Το σενάριο που επικράτησε βάσει των δικών σας επιλογών ήταν το δεύτερο, το οποίο συγκέντρωσε το 40% των προτιμήσεών σας. Αυτό μάλιστα ήταν και το επικρατέστερο σενάριο και στα σχόλιά σας στα κοινωνικά δίκτυα, από όπου μπορεί να μην υπολογίζονται επίσημα οι ψήφοι (ακολουθούμε ως εξέλιξη τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας του άρθρου), ωστόσο ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχουν τα σχόλιά σας και η εν γένει συζήτηση που γίνεται γύρω από τα υποθετικά μεν, αλλά τόσο μπασκετικά ζητήματα δε! Αυτό είναι το νόημα εξάλλου και η έμφαση στις συνθήκες και τις λεπτομέρειες της κάθε εποχής και πως αυτές θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει την ιστορία αν τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Γι' αυτό και λαμβάνουμε υπόψη όλες τις πολύ ενδιαφέρουσες επισημάνσεις σας και θα πρέπει να λογίζετε αυτά τα άρθρα ως ομαδική δουλειά των συντελεστών και των αναγνωστών του BasketStories!



Στο δεύτερο σενάριο λοιπόν, δημιουργείται μια νέα μεγάλη δύναμη το καλοκαίρι του 1984 με τον ερχομό του Χακίμ Ολάζουον στο Πόρτλαντ δίπλα στον Ντρέξλερ. Για την ακρίβεια, όχι μόνο στον Ντρέξλερ. Την περίοδο εκείνη πρώτος σκόρερ των Μπλέιζερς ήταν ο Κίκι Βάντεγουεϊ, που είχε μόλις έρθει από το Ντένβερ και στο Πόρτλαντ πέρασε μερικά από τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του. Τη βασική πεντάδα θα συμπλήρωναν ο Νταρνέλ Βαλεντάιν στον άσο και ο Μάικαλ Τόμπσον στο 4, ο οποίος όμως στο τέλος της σεζόν θα περνούσε σε ρόλο έκτου παίκτη (αυτόν που είχε αργότερα και στους Λέικερς) με τον Κένι Καρ στη θέση του starter.

Η ομάδα που δημιουργείται λοιπόν είναι αρκετά δυνατή και θα έκανε αισθητή την παρουσία της από την πρώτη σεζόν. Ας δούμε λοιπόν τι μπορούσε να πετύχει το Πόρτλαντ με τον Ολάζουον στο ρόστερ.

Τη σεζόν 1984-85 οι Μπλέιζερς τερμάτισαν στην πέμπτη θέση της Δύσης με ρεκόρ 42-40. Στον πρώτο γύρο έσπασαν την έδρα των Μάβερικς με 3-1, αλλά οι Λέικερς ήταν αξεπέραστο εμπόδιο και τους κέρδισαν 4-1. Ακόμα και με την παρουσία του Χακίμ οι Μπλέιζερς του 1985 δύσκολα θα κατάφερναν κάτι παραπάνω από μια πρόκριση στους τελικούς της Δύσης. Θα είχαν κάνει όμως ένα μεγάλο βήμα μπροστά.

Δεν ήταν ίδια όμως η κατάσταση το 1986. Οι Μπλέιζερς μπορεί να έκαναν ένα βήμα πίσω μένοντας στην έκτη θέση με 40-42 και χάνοντας από τους Νάγκετς του Άλεξ Ίνγκλις στον πρώτο γύρο, αλλά ο μεγάλος πρωταγωνιστής των δυτικών playoffs ήταν ο Ολάζουον. Στους τελικούς της Δύσης εναντίον των Λέικερς οδήγησε το Χιούστον σε θρίαμβο με 4-1 έχοντας στη σειρά 31 πόντους, 11 ριμπάουντ και 4 μπλοκ μ.ο.! Γενικότερα ο Ολάζουον έκανε εντυπωσιακά playoffs, αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ και ριμπάουντερ της postseason και είχε πολύ καλή παρουσία απέναντι στις δυνατότερες ομάδες του πρωταθλήματος (27 πόντους - 12 ριμπάουντ - 3,5 μπλοκ). Οι Ρόκετς του έχασαν στους τελικούς από τους Σέλτικς, αλλά αυτό οφειλόταν στη μέτρια παρουσία στη σειρά του Σάμπσον (που νικήθηκε κατά κράτος από το ΜακΧέιλ) και στο ότι δεν υπήρχε ένας αντίστοιχου επιπέδου παίκτης στην περιφέρεια. Με μια τέτοια επίδοση στο Πόρτλαντ και με δύο παίκτες επιπέδου all-star στην περιφερειακή γραμμή ο Χακίμ θα μπορούσε να οδηγήσει τους Μπλέιζερς στους τελικούς. Εκεί, αν οι συμπαίκτες του έπαιζαν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, θα είχαν αρκετή τύχη να κερδίσουν ακόμα και το πρωτάθλημα από τους πανίσχυρους Σέλτικς.



Η υπεράσπιση του τίτλου δεν είναι ποτέ μια εύκολη υπόθεση όμως. Αυτό θα έβλεπαν και οι νεανικοί Μπλέιζερς του 1987, όπου πλέον είχαν σαν βασικό PG τον Τέρι Πόρτερ. O Ντρέξλερ γινόταν όλο και καλύτερος, ο Βάντεγουεϊ συνέχιζε να σκοράρει ασταμάτητα, ενώ ο Ολάζουον θα είχε πλέον αναγνωριστεί σαν ένας από τους κορυφαίους ψηλούς του πρωταθλήματος. Στην πραγματικότητα οι Μπλέιζερς έκαναν ένα βήμα μπρος και ένα πίσω. Πήραν την τρίτη θέση στην κανονική περίοδο με 49-33, αλλά στα playoffs έχασαν με 1-3 από τους Ρόκετς του Χακίμ! Στο σενάριό μας μπαίνοντας ως πρωταθλητές και με τον Ολάζουον στη σύνθεσή τους θα είχαν πολύ καλύτερη τύχη από έναν αποκλεισμό στον πρώτο γύρο, όμως θα υπήρχαν δύο μεγάλα εμπόδια. Το ένα θα ήταν η ομάδα που τους απέκλεισε πραγματικά, οι Ρόκετς που θα είχαν το Μάικλ Τζόρνταν. Το άλλο ήταν οι πεινασμένοι για επιτυχία Λέικερς, η ομάδα που έκανε 65 νίκες στην κανονική περίοδο και έφτασε στους τελικούς κάνοντας μόνο μια ήττα (από τους Γουόριορς στο δεύτερο γύρο). Οι εμπειρότεροι Λέικερς λοιπόν με τους Μάτζικ και Γουόρθι σε δαιμονιώδη φόρμα στα playoffs (έχοντας πάρει από τους Μπλέιζερς και τον Τόμπσον) θα είχαν την πρώτη τύχη για το πρωτάθλημα που κατέκτησαν και πραγματικά.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν ίδια ένα χρόνο μετά. Οι Λέικερς έμοιαζαν πιο τρωτοί (ένας χρόνος ακόμα είχε περάσει και για τον Καρίμ) και για να φτάσουν στον τίτλο χρειάστηκαν εφτά ματς σε τρεις από τις τέσσερις σειρές playoffs. Όμως η σεζόν 1987-88 ήταν αυτή που καθιέρωσε το Μάικλ Τζόρνταν σαν έναν από τους κορυφαίους παίκτες του πρωταθλήματος. Ο Air κέρδισε το MVP της κανονικής περιόδου με εντυπωσιακά νούμερα (35 πόντους - 5,5 ριμπάουντ - 5,9 ασίστ ανά αγώνα) και είναι αναμενόμενο πως θα οδηγούσε τους Ρόκετς ψηλότερα από τον πρώτο γύρο, όπου αποκλείστηκαν πραγματικά. Την ίδια κατάληξη είχε και η πραγματική σεζόν των Μπλέιζερς παρά το 53-29 και την τέταρτη θέση. Ήταν μια μεταβατική σεζόν για το Πόρτλαντ, αφού σε αυτή καθιερώθηκε στην πεντάδα ο Τζερόμ Κέρσεϊ αντί του Βάντεγουεϊ, που έπαιξε μόνο σε 37 παιχνίδια, αλλά και ο Κέβιν Ντάκουορθ στη θέση του σέντερ. Με την παρουσία όμως του Ολάζουον η μετάβαση αυτή θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο επιτυχημένα και οι Μπλέιζερς να εκμεταλλευτούν τη μικρότερη αποτελεσματικότητα των Λέικερς. Θα μπορούσαν να είναι τα καλύτερα δυτικά playoffs της εποχής. Ίσως μάλιστα ο μεγαλύτερος αντίπαλος εκείνη τη σεζόν να ήταν οι Ρόκετς και ο Τζόρνταν, όμως το δίδυμο Ολάζουον-Ντρέξλερ είχε ήδη την εμπειρία να ξεπεράσει και αυτό το εμπόδιο και να φτάσει στο δεύτερο τίτλο σε τρία χρόνια.



Το 1988-89 ήταν μια περίεργη σεζόν για τους πρωταγωνιστές μας. Οι Μπλέιζερς έμειναν στην όγδοη θέση και αποκλείστηκαν με sweep από τους Λέικερς, οι Ρόκετς τερμάτισαν πέμπτοι και αποκλείστηκαν επίσης στον πρώτο γύρο από τη Γιούτα, ενώ οι Μπουλς του Τζόρνταν έκαναν μια μέτρια κανονική περίοδο (47-35), αλλά έκαναν δύο μπρέικ στα playoffs (πρώτα με τους Καβαλίερς με το πασίγνωστο "The shot" του Τζόρνταν και μετά με τους Νικς) πριν αποκλειστούν από τους Πίστονς. Με όλα αυτά οι Μπλέιζερς των Χακίμ και Ντρέξλερ δεν έμοιαζαν να είχαν μεγάλη τύχη στα playoffs. Από τη μια οι Λέικερς που έφτασαν στους τελικούς με τρία διαδοχικά sweep, από την άλλη οι Ρόκετς του σεληνιασμένου Τζόρνταν. Είναι αρκετά πιθανό ο MJ να κατάφερνε να πάει τους Ρόκετς ένα βήμα παραπάνω από ότι πήγε τους Μπουλς. Όμως εκεί οι Πίστονς θα πετύχαιναν αυτό που έκαναν πραγματικά στους τελικούς Ανατολής και θα έπαιρναν τον τίτλο.

Η μεγάλη επιστροφή για τους Μπλέιζερς όμως ήρθε το 1990, όταν με ρεκόρ 59-23 πήραν την τρίτη θέση στην κανονική περίοδο (με το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ όμως) και κατάφεραν να πάρουν την πρόκριση για τους τελικούς. Ο κορμός τους είχε σταθεροποιηθεί με τους Πόρτερ, Κέρσεϊ και Ντάκουορθ (που θα θυσιαζόταν με την παρουσία του Ολάζουον), στη θέση 4 που πονούσαν τα προηγούμενα χρόνια είχε προστεθεί ο Μπακ Γουίλιαμς, ενώ από τον πάγκο ερχόταν ο ρούκι Κλίφορντ Ρόμπινσον και ένας θρασύς και ατρόμητος ρούκι από την τότε Γιουγκοσλαβία ...ο Ντράζεν Πέτροβιτς! Με τον Ολάζουον το ρόστερ αυτό, που είχε βρει τη χημεία του, θα έμοιαζε ανίκητο και ούτε οι πρωταθλητές Ανατολής Ντιτρόιτ Πίστονς θα μπορούσαν να σταθούν εμπόδιο στον τρίτο τίτλο σε μια πενταετία. Και ο Τζόρνταν; Ο MJ εκείνη τη χρονιά οδηγούσε τους Μπουλς σε ρεκόρ 55-27 και έφτανε στους τελικούς της Ανατολής. Όμως αν βρισκόταν στο Χιούστον του 41-41 και του μάλλον εύκολου αποκλεισμού από τους Λέικερς στο πρώτο γύρο, δύσκολα θα κατάφερνε το κάτι παραπάνω.



Κλείνοντας λοιπόν τη δεκαετία του '80 το ΝΒΑ θα είχε γνωρίσει μια ακόμα μεγάλη δύναμη, που θα έμπαινε σφήνα στο κλασικό δίδυμο Λέικερς-Σέλτικς στερώντας τους από έναν τίτλο, ενώ θα έπαιρνε και έναν ακόμα κερδίζοντας τους Bad Boys του Ντιτρόιτ. Όμως η χρονική στιγμή αυτή ήταν κομβική για την ιστορία του ΝΒΑ, καθώς από τη σεζόν 1990-91 ξεκίνησε η κυριαρχία των Σικάγο Μπουλς. Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτό χρειάστηκε όχι μόνο να βελτιωθεί η ομάδα των Μπουλς, αλλά και να έρθει το πλήρωμα του χρόνου για τις μεγάλες δυνάμεις των 80s. Οι Λέικερς του Μάτζικ έχασαν τον ηγετη τους το 1991 όταν προσβλήθηκε από τον HIV, ενώ δύο χρόνια πριν είχε αποσυρθεί και ο Τζαμπάρ. Οι Σέλτικς έκαναν τον κύκλο τους όταν οι τραυματισμοί ταλαιπώρησαν τον Μπερντ και τα χρόνια πέρασαν για τους Πάρις και ΜακΧέιλ. Οι Πίστονς ποτέ δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν την ήττα του 1991 από το Σικάγο και δεν κατάφεραν ξανά να φτάσουν ψηλά. Τι θα γινόταν όμως αν η άνοδος και η ωρίμανση του Τζόρνταν, αυτή τη φορά στο Χιούστον (με το Ρούντι Τομζάνοβιτς στον πάγκο αντί του Τζάκσον) ερχόταν την περίοδο που μια κυρίαρχη ομάδα βρισκόταν στο peak της; Πώς θα αντιμετώπιζε ο Air τους Ολάζουον και Ντρέξλερ, που θα είχαν ήδη αυτό που ο προπονητής που θα τον κοούτσαρε θα αποκαλούσε λίγα χρόνια μετά «την καρδιά του πρωταθλητή»; Και πώς θα αντιμετώπιζε το δίδυμο των φίλων από το κολέγιο του Χιούστον τον παίκτη-φαινόμενο που κυριάρχησε στη λίγκα στη δεκαετία του '90 και επικράτησε εναντίον κάθε πιθανού αντιπάλου;





Κακά τα ψέματα, οι Μπουλς του Τζόρνταν δεν αντιμετώπισαν τους καλύτερους δυνατούς Λέικερς (με τον Καρίμ), δεν κατάφεραν ποτέ να αποκλείσουν τους Σέλτικς του Μπερντ όταν ήταν στα καλύτερά τους και χρειάστηκαν τρεις προσπάθειες για να περάσουν τους Πίστονς. Με την εξαίρεση των Λέικερς του Μάτζικ, οι ανταγωνιστές τους έκτοτε (Μπλέιζερς, Σανς, Σόνικς, Τζαζ) ήταν ομάδες χωρίς πρωτάθλημα, χωρίς τις παραστάσεις μιας απόλυτα επιτυχημένης σεζόν και χωρίς να έχουν το know-how της κατάκτησης ενός τίτλου. Το Σικάγο είχε σχεδόν πάντα το πλεονέκτημα της εμπειρίας του πρωταθλητή. Ποτέ δεν αντιμετώπισε μια ομάδα με δύο απόλυτους σταρ, όπως θα ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '90 οι Ολάζουον και Ντρέξλερ. Πώς λοιπόν θα κατάφερνε ο Τζόρνταν να οδηγήσει μια καλή μεν ομάδα, χωρίς όμως έναν παίκτη του βεληνεκούς του Πίπεν δίπλα του και χωρίς το σύστημα που τον ανέδειξε (τριγωνική επίθεση) στην επικράτηση επί ενός τέτοιου αντιπάλου; Μήπως η απόσυρση των μεγάλων παικτών των 80s θα έφερνε τους Μπλέιζερς στη θέση που κατείχαν οι Μπουλς στα 90s και θα συνέχιζαν τη ...συλλογή τίτλων; Οι Μπλέιζερς εξάλλου θα είχαν ήδη φτάσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, πιθανώς τρεις φορές, βάσει του σεναρίου που εξετάζουμε και μάλιστα κερδίζοντας παραδοσιακές δυνάμεις στις μέρες της δόξας τους, επομένως θα εκκινούσαν από την pole position τη δεκαετία του '90, δεδομένου ότι οι σταρ της ομάδας θα βάδιζαν στα καλύτερα χρόνια της καριέρας τους και δεν θα βρισκόταν στη δύση τους (όπως πχ Λέικερς και Σέλτικς).





Από την άλλη πλευρά, μιλάμε για τον Μάικλ Τζόρνταν. Τον παίκτη που στη δεκαετία του '90 κέρδισε έξι τίτλους σε εφτά (ή να λέμε καλύτερα έξι; ) χρόνια. Τον παίκτη που για να πάρει τους τίτλους κέρδισε πέντε διαφορετικούς αντιπάλους στους τελικούς και τουλάχιστον τέσσερις ισχυρούς αντιπάλους στην περιφέρειά του (Πίστονς, Νικς, Μάτζικ, Πέισερς). Τον παίκτη που καθιέρωσε τη νοοτροπία refuse to lose, που κυριάρχησε όχι μόνο με τα αγωνιστικά του προσόντα, αλλά και με τη θέλησή του για νίκη και που με αυτή τη θέληση έσπρωχνε προς το καλύτερο και τους συμπαίκτες του. Ο Τζόρνταν είχε κερδίσει βραβείο MVP και πρώτου σκόρερ πριν πάρει τίτλο. Είχε καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως ένας από τους κορυφαίους και απέδειξε από το 1991 και μετά πως ήταν αδιαμφισβήτητα ο κορυφαίος της γενιάς του. Πώς θα γινόταν να μείνει αυτός ο παίκτης και η ομάδα του χωρίς τίτλο; Όσο δυνατή ομάδα κι αν είχαν φτιάξει στο Πόρτλαντ, ο μεγαλύτερος παίκτης της εποχής θα βρισκόταν στο Χιούστον. Μήπως λοιπόν οι Ρόκετς θα κατάφερναν με την παρουσία και την αύρα του Τζόρνταν (και την ενίσχυση που θα είχε από το front office) να πάρουν και αυτοί τίτλους δημιουργώντας ένα δίπολο Πόρτλαντ-Χιούστον στα 90s αντίστοιχο με το Λέικερς-Σέλτικς των 80s, αλλά ενδεχομένως και ξεπερνώντας τους μεγάλους τους αντιπάλους;





Όμως τα πιθανά ενδεχόμενα δεν σταματούν εδώ. Στο Πόρτλαντ και στο Χιούστον θα είχαν δημιουργηθεί δύο πολύ δυνατές ομάδες, όμως δεν θα ήταν οι μόνες. Ας θυμηθούμε τα γεγονότα. Στην οχταετία 1991-1998 οι Μπουλς πήραν έξι πρωταθλήματα κερδίζοντας πέντε διαφορετικούς αντιπάλους στους τελικούς και έξι διαφορετικούς αντιπάλους στους τελικούς περιφέρειας. Χωρίς τους Μπουλς λοιπόν, αυτομάτως αθροίζονται 11 ομάδες που θα μπορούσαν να φτάσουν στο πρωτάθλημα, ενώ φυσικά δεν μπορούμε να βγάλουμε εντελώς το Σικάγο από το κάδρο, άρα πάμε στις 12. Τα άλλα δύο πρωταθλήματα πήγαν στους Ρόκετς, ομάδα που δεν αντιμετώπισαν οι Μπουλς σε κάποιον τελικό. Μιλάμε λοιπόν για 13 τουλάχιστον διαφορετικές ομάδες που διεκδίκησαν έστω και μια φορά το πρωτάθλημα, δηλαδή σχεδόν η μισή λίγκα λίγκα (14 αν βάλουμε και τους Σπερς που πήραν το αμέσως επόμενο πρωτάθλημα και είχαν φτάσει και σε τελικούς περιφέρειας)! Επιπλέον, με εξαίρεση τη δεκαετία του '60, όπου οι Σέλτικς μονοπωλούσαν τους τίτλους και οι τρεις τίτλοι που δεν κατέκτησαν στη δεκαετία πήγαν σε ανατολικές ομάδες, η ιστορία έδειξε πως σε όλες τις εποχές έφταναν στην κορυφή ομάδες τόσο από την Ανατολή, όσο και από τη Δύση. Μήπως λοιπόν παράλληλα με τις μάχες Ρόκετς-Μπλέιζερς στη Δύση (μαζί με τις υπόλοιπες ισχυρές ομάδες της εποχής, όπως Σανς, Σπερς, Σόνικς, Τζαζ) αναδεικνύονταν πρωταγωνιστές και από την Ανατολή, που δεν κατάφεραν να φτάσουν στον τίτλο λόγω της κυριαρχίας των Μπουλς;

Και ποιοι θα μπορούσαν να ήταν αυτοί; Οι Νικς του Γιούιν, που ήταν οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι του Τζόρνταν στα 90s; Το Ορλάντο του Σακίλ και του Πένι, η μοναδική ομάδα που κατάφερε να κερδίσει τους Μπουλς του Τζόρνταν στα playoffs; Η Ιντιάνα του Ρέτζι Μίλερ, που έφτασε την ομάδα του Last Dance του Σικάγο στα όριά της πιο πολύ από κάθε άλλη; Ή μήπως οι ίδιοι οι Μπουλς με τον Πίπεν, τον Κούκοτς, τον Χόρας Γκραντ και το υπόλοιπο supporting cast και το Φιλ Τζάκσον στον πάγκο; Έχοντας μια τόσο ισχυρή δυτική περιφέρεια θα έβρισκαν την ευκαιρία κάποιες ανατολικές ομάδες να πάρουν κάποιους απρόσμενους τίτλους, όπως έκαναν οι Ράπτορς την περσινή σεζόν;