Στη νέα στήλη του BasketStories Step Back in Time γυρίζουμε το χρόνο πίσω και εξετάζουμε στιγμές που καθόρισαν την πορεία παικτών, ομάδων και του ίδιου του αθλήματος, από μια διαφορετική σκοπιά! Λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες της εποχής, ξετυλίγουμε το κουβάρι της ιστορίας διαφορετικά και επιχειρούμε να αποτυπώσουμε πως θα εξελισσόταν αυτή αν επικρατούσε τελικά ένα εναλλακτικό σενάριο!

Εξετάζοντας το βασικό εναλλακτικό σενάριο, αναπτύσσουμε τις διάφορες εκδοχές που θα μπορούσε να έχει κι εσείς επιλέγετε, μέσω ψηφοφορίας, αυτή που θεωρείτε πιο πιθανή! Όλοι μαζί λοιπόν, επιχειρούμε να κάνουμε step back στο χρόνο και στην ιστορία και να εξετάσουμε από κοινού μερικά από τα σημαντικότερα και πολύ ενδιαφέροντα what-ifs του μπάσκετ, δημιουργώντας ένα διαφορετικό story, βάσει των δικών σας επιλογών!

Στο πρώτο Step Back in Time Story που εξετάσαμε, πήραμε μια διαφορετική εκδοχή για το draft του 1996, στην οποία μια ομάδα όπως οι Νιου Τζέρσεϊ Νετς είχαν τη διορατικότητα του Τζέρι Γουέστ και επέλεξαν πριν από τους Χόρνετς τον Κόμπι Μπράιαντ, στο Νο. 8. Τα σενάρια που θα προέκυπταν σε μια τέτοια εκδοχή θα ήταν σίγουρα πολλά και ενδιαφέροντα, με τρία εξ αυτών να δείχνουν τα πιο πιθανά.

Στο πρώτο σενάριο ο Κόμπι καταφέρνει να δημιουργήσει το μύθο του στο Νιου Τζέρσεϊ και παρέα με τον Κιντ να φτάσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος (κι ίσως όχι μόνο μια φορά), στην αρχές της δεκαετίας του 00. Στο δεύτερο σενάριο, ο Μπράιαντ προφανώς θα παρέμενε ένας σπουδαίος και χαρισματικός σκόρερ, αλλά θα βυθιζόταν στη μετριότητα των Νετς και δεν θα μπορούσε να τους οδηγήσει στον τίτλο. Τέλος, ένα τρίτο σενάριο ήθελε τον Τζέρι Ουέστ να κάνει τα πάντα για να φέρει έστω και με μια μικρή καθυστέρηση τον Κόμπι στο Λος Άντζελες και η ιστορία κατά κάποιο τρόπο να ...επαναληφθεί, με λίγο διαφορετικές βέβαια συνθήκες.

Το σενάριο που επικράτησε βάσει των δικών σας επιλογών ήταν το πρώτο. Ο Κόμπι θα κατάφερνε να φτάσει στην κορυφή με τους Νετς, όχι άμεσα, αλλά στα χρόνια που και η ίδια η ομάδα έφτασε μέχρι τους τελικούς του NBA. Το σενάριο αυτό συγκέντρωσε το 40,5% των επιλογών σας, ενώ τα άλλα δύο πλησίασαν το 30% το καθένα. Πάμε λοιπόν να ξετυλίξουμε αυτό το βασικό εναλλακτικό σενάριο για να δούμε αναλυτικότερα πως θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί η ιστορία.



Στο σενάριο αυτό δεν αναμένεται να έχουμε ιδιαίτερες μεταβολές στα πρώτα χρόνια της καριέρας του Μπράιαντ. Ο 18χρονος Κόμπι που μπήκε στο ΝΒΑ απευθείας από το high school ήταν ένας παίκτης που χρειαζόταν χρόνο για να εξελιχθεί. Πιθανότατα δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά για να αποτρέψει το 26-56 των Νετς στην πρώτη του σεζόν. Η δεύτερη σεζόν ήταν πολύ διαφορετική, αφού από τους 7,6 πόντους ανά αγώνα εκτοξεύτηκε στους 15,4 και τη συμμετοχή στο All Star Game. Αντίστοιχη ήταν και η βελτίωση των Νετς, που έφτασαν τις 43 νίκες, μια επίδοση που αναμένεται να είχαν και με την παρουσία του Κόμπι. Αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι αν οι Νετς έπαιρναν και πάλι την όγδοη θέση της Ανατολής, στα playoffs θα αντιμετώπιζαν τους Σικάγο Μπουλς κι έτσι θα είχαμε μια κόντρα Τζόρνταν vs Μπράιαντ στα playoffs, κάτι που δεν καταφέραμε να δούμε ποτέ!

Στα επόμενα χρόνια οι Νετς κινήθηκαν στη μετριότητα. Σίγουρα δεν υπήρχε στο ρόστερ τους παίκτης της κλάσης του Μπράιαντ, όμως ακόμα και αυτός στην τόσο πρώιμη φάση της καριέρας του δύσκολα θα μπορούσε να μετατρέψει μια από τις κακές ομάδες του πρωταθλήματος σε διεκδικήτρια τίτλου. Θα μπορούσαμε να περιμένουμε πως οι Νετς του Κόμπι θα ήταν καλύτεροι από αυτό που είδαμε στην τριετία 1998-2001, ίσως κατάφερναν να προκριθούν στα playoffs κάποιες φορές, αλλά μέχρι εκεί. Τα ρεκόρ τους άλλωστε δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Το 16-34 του 1999, το 31-51 του 2000 και το 26-56 του 2001 δύσκολα να έφταναν σε κάτι καλύτερο από 40-45 νίκες. Στο αγωνιστικό κομμάτι θα ήταν δύσκολο να ταιριάξει ο Μπράιαντ με έναν point guard που ήθελε να σκοράρει πολύ, όπως ο Στεφόν Μάρμπερι.

Σε αυτό το σημείο βέβαια υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια. Οι Νετς τον Ιούνιο του 2000 είχαν την πρώτη επιλογή στο ντραφτ, παρόλο που οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος τους. Με αυτό το πικ διάλεξαν τον Κένιον Μάρτιν, που για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ήταν βασικό μέλος του ρόστερ τους. Με την παρουσία του Κόμπι Μπράιαντ στο ρόστερ θα μπορούσε η σεζόν 1999-2000 να ήταν λίγο διαφορετική και να είχαν τερματίσει λίγο ψηλότερα, ακόμα και μέσα στην οχτάδα των playoffs της Ανατολής χάνοντας έτσι το πρώτο πικ του ντραφτ. Ας θεωρήσουμε όμως πως η μέτρια χημεία της ομάδας εκείνης θα την άφηνε εκτός playoffs και η τύχη θα της έδινε και πάλι την επιλογή του Μάρτιν. Μιλάμε εξάλλου για απόσταση 11 νικών από την 8η θέση των playoffs που πήραν οι Μιλγουόκι Μπακς με ρεκόρ 42-40. Έτσι κι αλλιώς, οι πιθανότητες των Νετς να πάρουν το Νο. 1 του draft ήταν μόλις 4,4% (που θα τους έφερνε βάσει πιθανοτήτων το έβδομο νούμερο) κι έτσι η απόκλιση των πιθανοτήτων που θα είχαν για να πάρουν και πάλι το Νο. 1 θα ήταν της ίδιας τάξης μεγέθους.



Από τη σεζόν 2001-02 όμως η μοίρα των Νετς αλλάζει. Στο σενάριο που εξετάζουμε, ο ερχομός του Τζέισον Κιντ δημιουργεί ένα μοναδικό δίδυμο γκαρντ στην περιφέρειά τους, βοηθάει να εκμεταλλευτούν το δίδυμο των φόργουορντ Βαν Χορν-Μάρτιν και τους φέρνει στους τελικούς του ΝΒΑ! Εκεί δεν θα είχαν αντίπαλο τους Λέικερς, που χωρίς τον Μπράιαντ θα είχαν χάσει μέρος της δύναμής τους, αλλά πιθανότατα τους Σακραμέντο Κινγκς του Γουέμπερ, του Στογιάκοβιτς, του Μπίμπι και του Ντίβατς. Η σειρά θα ήταν δύσκολη και σκληρή, θα πήγαινε μακριά και κατά πάσα πιθανότητα οι Κινγκς θα ήταν αυτοί που θα είχαν το πλεονέκτημα έδρας (όσο κι αν ο Κόμπι βελτίωνε τους Νετς, δύσκολα να πήγαιναν από τις 52 νίκες που έκαναν πραγματικά στις 61 που έκαναν οι Κινγκς). Όμως όπως έγινε και με τους Λέικερς ο Μπράιαντ (έστω και χωρίς τον Σακίλ) θα μπορούσε να οδηγήσει τους Νετς στη νίκη και στον πρώτο τους τίτλο στο ΝΒΑ με νίκη μέσα στο Σακραμέντο είτε στο έκτο είτε στο έβδομο ματς.

Την επόμενη σεζόν οι Νετς παρουσιάστηκαν με μια αλλαγή στο ρόστερ τους. Ο Κιθ Βαν Χορν παραχωρήθηκε στη Φιλαδέλφια για τον Ντικέμπε Μουτόμπο. Στην πραγματικότητα οι Νετς προσπαθούσαν να βρουν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν τον Ο'Νιλ και τους δίδυμους πύργους του Σαν Αντόνιο σε ενδεχόμενους τελικούς. Ήταν όμως μια κίνηση που δεν προσέφερε τίποτα, καθώς ο 37χρονος Μουτόμπο περιορίστηκε σε συμπληρωματικό ρόλο στου Νιου Τζέρσεϊ και τη θέση του βασικού κέρδισε ο Τζέισον Κόλινς. Στο σενάριό μας είναι αμφίβολο αν οι πρωταθλητές Νετς θα είχαν ανάγκη μια τέτοια κίνηση, καθώς αυτοί θα ήταν η ομάδα που έπρεπε όλοι να κερδίσουν για να πάρουν τον τίτλο. Ας υποθέσουμε όμως πως η κίνηση θα γινόταν, αφού με αυτή απελευθερώθηκε και βοήθησε περισσότερο ο νεαρός τότε Ρίτσαρντ Τζέφερσον. Οι Νετς με αυτή τη σύνθεση κατάφεραν να φτάσουν και πάλι στους τελικούς. Εκεί αντίπαλος ήταν οι Σαν Αντόνιο Σπερς του Ντάνκαν και του Ρόμπινσον. Σε μια σειρά που οι Σπερς επικράτησαν, αλλά δεν κυριάρχησαν όπως είχαν κάνει ένα χρόνο νωρίτερα οι Λέικερς, είναι λογικό να υποθέσουμε πως η παρουσία του Κόμπι Μπράιαντ θα μπορούσε να αλλάξει τις ισορροπίες και να δώσει το δεύτερο σερί τίτλο στους Νετς. Με αυτόν ο Κόμπι θα αναγνωριζόταν ακόμα και από τους αμφισβητίες του ως ένας από τους μεγαλύτερους σταρ του πρωταθλήματος.

Στην επόμενη σεζόν μια νέα πρόκληση ερχόταν. Ο ανταγωνισμός στην Ανατολή είχε δυναμώσει αρκετά. Οι Ιντιάνα Πέισερς με τους Ζερμέιν Ο'Νιλ και Ρον Αρτέστ είχαν πάρει την πρώτη θέση με 61-21, ενώ και οι Πίστονς ήταν δυνατότεροι από την προηγούμενη χρονιά. Οι Νετς προχώρησαν σε αλλαγή προπονητή μέσα στη σεζόν, το ρεκόρ τους υποχώρησε στο 47-35 και γενικώς έμοιαζαν να βρίσκονται σε μια φάση κορεσμού. Ακόμα και ως πρωταθλητές θα είχαν να αντιμετωπίσουν την πρόκληση του να παραμείνουν στην κορυφή, που είναι συχνά δυσκολότερο από την άνοδο σε αυτή. Το έργο των Νετς του Κόμπι και του Κιντ θα ήταν λοιπόν πιο δύσκολο από κάθε άλλη φορά. Η πραγματική σειρά με τους Πίστονς στο δεύτερο γύρο των playoffs έληξε 4-3 για τους bad boys. Η μεγάλη ευκαιρία όμως χάθηκε μέσα στο Νιου Τζέρσεϊ με το σκορ στο 3-2 για τους Νετς, όταν εκείνοι δεν κατάφεραν να τελειώσουν τη σειρά στην έδρα τους και έχασαν με 81-75. Σε ένα ματς που στην τελευταία περίοδο σκόραραν 18 πόντους και δεν πήραν κανέναν πόντο από το βασικό τους σούτινγκ γκαρντ είναι βέβαιο ότι η παρουσία του Μπράιαντ μπορούσε να κάνει τη διαφορά, ακόμα και απέναντι στη σκληρή άμυνα του Ντιτρόιτ. Με την παρουσία του Μπράιαντ η σειρά αυτή μπορούσε να τελειώσει διαφορετικά και οι Νετς να έφταναν τουλάχιστον ως τους τελικούς Ανατολής. Οι Πέισερς δεν ήταν εύκολος αντίπαλος, αλλά η εμπειρία των δύο προηγούμενων ετών θα έδινε την πρόκριση στους Νετς (όπως άλλωστε τα κατάφεραν και οι μετέπειτα πρωταθλητές Πίστονς) και θα τους έφερνε για άλλη μια φορά στους τελικούς. Πιθανότεροι αντίπαλοι θα ήταν οι Τίμπεργουλβς του MVP Γκαρνέτ, οι Σπερς του Ντάνκαν, αλλά και οι Λέικερς του Σακίλ Ο'Νιλ, που είχε δίπλα του τους Μαλόουν και Πέιτον. Οι αντίπαλοι ήταν δύσκολοι και με μεγάλο κίνητρο και η τρίτη συνεχόμενη κατάκτηση τίτλου θα ήταν δύσκολη υπόθεση, όμως και μόνο μια ακόμα παρουσία σε τελικούς θα ήταν σημαντικό επίτευγμα.



Το καλοκαίρι του 2004 ήρθε το πρώτο σημαντικό πλήγμα, καθώς ο Μάρτιν αποχώρησε. Οι Νετς έπρεπε να κάνουν κάποια αλλαγή στο ρόστερ και η κίνηση που έκαναν ήταν ηχηρή. Έφεραν τον Βινς Κάρτερ από το Τορόντο παραχωρώντας τον Αλόνζο Μούρνινγκ που είχε επιστρέψει στην ενεργό δράση την προηγούμενη σεζόν και τους συμπληρωματικούς Άαρον Γουίλιαμς και Έρικ Γουίλιαμς. Άμεση ενίσχυση δηλαδή, χωρίς όμως το ίδιο άμεσο αποτέλεσμα. Η χρονιά έκλεισε με ρεκόρ 42-40 και πρόκριση στα playoffs από την όγδοη θέση, όπου το Μαϊάμι των Σακίλ Ο'Νιλ και Γουέιντ τους απέκλεισε με sweep. Είναι φανερό πως χρειάστηκε χρόνος για να δέσει το δίδυμο Κιντ-Κάρτερ, πράγμα που θα συνέβαινε και με την τριάδα Κιντ-Μπράιαντ-Κάρτερ. Δύσκολα λοιπόν θα άλλαζε κάτι στην κατάληξη αυτής τη σεζόν. Αυτό που μπορούμε να παρατηρήσουμε όμως είναι πως με τον Μπράιαντ στο Νιου Τζέρσεϊ δεν θα υπήρχε καμία κόντρα Σακίλ-Κόμπι στο ΛΑ και κανένας λόγος να φύγει ο Σακ από τους Λέικερς για να πάει στο Μαϊάμι.

Οι δυο επόμενες σεζόν ήταν οι τελευταίες ολόκληρες του Κιντ στο Νιου Τζέρσεϊ. Το 2006 οι Νετς έκαναν ρεκόρ 49-33 και έφτασαν ως το δεύτερο γύρο των playoffs, όπου αποκλείστηκαν από το Μαϊάμι. Όπως όμως αναφέρθηκε μόλις παραπάνω, στο σενάριό μας η ανταλλαγή του Σακίλ δεν έχει πραγματοποιηθεί και επομένως το Μαϊάμι του Γουέιντ δεν είναι το ίδιο ισχυρός αντίπαλος. Η τριάδα Κιντ-Κόμπι-Κάρτερ είχε μια καλή ευκαιρία να κυριαρχήσει στην Ανατολή και να φτάσει αντίπαλος των Μάβερικς στους τελικούς, όπου θα μπορούσε να κατακτήσει άλλον ένα τίτλο.

Το 2007 όμως πραγματοποιήθηκε η επιστροφή στη μετριότητα για τους Νετς. Ρεκόρ 41-41 και έκτη θέση στην Ανατολή. Οι προσωπικότητες του ρόστερ έφεραν πρόκριση επί των Ράπτορς στον πρώτο γύρο, μετά όμως το εμπόδιο των Καβαλίερς του Λεμπρόν ήταν πολύ υψηλό και ήρθε ο αποκλεισμός. Με τις εμφανίσεις που είχε κάνει σε εκείνα τα ανατολικά playoffs ο Λεμπρόν είναι αμφίβολο αν ακόμα και η παρουσία του Μπράιαντ (με δεδομένη τη μέτρια κατάσταση των Νετς στη σεζόν) θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα. Ακόμα κι αν το έκανε, οι Πίστονς στους τελικούς Ανατολής και οι Σπερς στους τελικούς θα ήταν αξεπέραστοι.



Πέραν των ομαδικών επιτυχιών, μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα παράμετρος στο συγκεκριμένο σενάριο είναι οι ατομικές επιδόσεις του Κόμπι στο σκοράρισμα. Παίζοντας δίπλα στον Σακίλ και μάλιστα στο peak της καριέρας του, είναι λογικό να μην έχει την απόλυτη ελευθερία των κινήσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχε σεζόν με 28,5 (2001) και 30 (2003) πόντους μέσο όρο. Πόσο διαφορετικά θα σκόραρε όμως αν το άλλο μεγάλο όνομα της ομάδας δεν λεγόταν Ο'Νιλ, αλλά Κιντ; Θα σκόραρε περισσότερο εκμεταλλευόμενος τις ασσίστ του δεύτερου μεγαλύτερου πασέρ στην ιστορία του NBA; Θα σκόραρε το ίδιο, αλλά πιο ουσιαστικά, μιας και ο PG της ομάδας θα είχε επίσης την μπάλα στα χέρια του; Είναι ένα δύσκολο ερώτημα να απαντηθεί μιας και ακόμα και η παρουσία του Σακ λειτουργούσε εν μέρει και υπέρ του, αξιοποιώντας δηλαδή περισσότερους χώρους με καλύτερες συνθήκες εκτέλεσης. Στην πράξη, ο Κόμπι δεν σημείωσε το μεγαλύτερο μέσο όρο σεζόν την αμέσως επόμενη χρονιά που έφυγε ο Σακίλ, αλλά ένα χρόνο μετά, τη σεζόν 2005-06 με 35,4 πόντους, όταν και πραγματοποίησε το προσωπικό του ρεκόρ με τους 81 πόντους απέναντι στους Ράπτορς. Κι αν για τους μέσους όρους του δεν μπορεί να προκύψει μια σαφής απάντηση, δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι με την σύμπραξη του Κιντ (και πιθανώς πριν αποκτηθεί ακόμα ο Κάρτερ), ο Κόμπι θα είχε περισσότερες ευκαιρίες να απειλήσει νωρίτερα ή ακόμα και να ξεπεράσει αυτή την ιστορική επίδοση.

Ας επιστρέψουμε όμως στους Νετς και σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι βρέθηκαν λίγο αργότερα. Στα μέσα της σεζόν 2007-08 το front office των Νετς πήρε την απόφαση του rebuilding. Η ομάδα είχε δείξει σημάδια κορεσμού και έτσι ο 35χρονος Κιντ παραχωρήθηκε με ανταλλαγή στους Μάβερικς, ενώ ο Κάρτερ έμεινε για 1,5 χρόνο ακόμα στο Νιου Τζέρσεϊ. Τι θα γινόταν όμως αν σε εκείνο το ρόστερ βρισκόταν ο Κόμπι Μπράιαντ;

Υπάρχουν δυο διαφορετικές περιπτώσεις αντίδρασης των Νετς μετά από τις επιτυχίες που θα είχαν έρθει. Η πρώτη είναι να αποφάσιζαν πως ο κύκλος της ομάδας αυτής έκλεισε και να παραχωρούσαν και πάλι τον Κιντ. Ο ανταγωνιστικός Μπράιαντ δύσκολα θα δεχόταν να παραμείνει στο Νιου Τζέρσεϊ πάνω στο peak της καριέρας του (μην ξεχνάμε πως τα χρόνια που ακολούθησαν του έφεραν ένα MVP και δύο πρωταθλήματα) και θα έφευγε κι εκείνος με ανταλλαγή. Ο προορισμός μπορούσε να είναι οποιαδήποτε ομάδα είχε τις βάσεις για κάτι καλό. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναλυθεί κάποια περίπτωση, αφού οι ομάδες που μπορούσαν να τον αποκτήσουν θα ήταν πολλές. Όπου κι αν κατέληγε όμως είναι βέβαιο ότι θα έκανε την ομάδα αυτή πρωταγωνίστρια και θα διεκδικούσε τίτλους. Δεδομένου ότι στην τριετία 2007-2010 έφτασε σε τρεις τελικούς και κέρδισε τους δύο, θα μπορούσε να έχει κερδίσει τουλάχιστον έναν τίτλο και με μια άλλη ομάδα.



Η δεύτερη περίπτωση και ίσως και πιο πιθανή λόγω των ακόλουθων συγκυριών είναι οι επιτυχημένοι ως τότε Νετς να άλλαζαν γραμμή και να επεδίωκαν να φέρουν έναν ακόμα σταρ για να ενισχύσουν την ομάδα τους και να την ξαναφέρουν στο δρόμο των επιτυχιών. Κύριο αντάλλαγμα γι' αυτό υπήρχε στο πρόσωπο του Ρίτσαρντ Τζέφερσον (που έφυγε από την ομάδα το 2008). Σίγουρα δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιος θα ήταν αυτός ο σταρ, αλλά καθώς τη σεζόν 2007-08 άλλαξαν ομάδα δυο κορυφαίοι ψηλοί, ο Κέβιν Γκαρνέτ και ο Πάου Γκασόλ και η ομάδα του Νιου Τζέρσεϊ θα είχε ανάγκη από ψηλό, οι πρώτοι υποψήφιοι θα ήταν εκείνοι. Ίσως λοιπόν η μοίρα του Μπράιαντ να ήταν συνδεδεμένη με τη συνύπαρξή του με τον Γκασόλ και σε αυτή την περίπτωση είναι πιθανό να κέρδιζαν μαζί εκείνους τους δυο τίτλους του 2009 και 2010. Η διαφορά είναι ότι αντί για το Λος Άντζελες θα τους κέρδιζαν στο Νιου Τζέρσεϊ. Ακόμα πιο ενδιαφέρον όμως είναι το ενδεχόμενο να ερχόταν στους Νετς με ανταλλαγή ο Γκαρνέτ. Τότε οι Νετς θα έμοιαζαν δύσκολο να σταματηθούν από οποιονδήποτε! Ο KG δεν θα είχε πάει στους Σέλτικς οι οποίοι δεν θα ήταν τόσο δυνατοί, ώστε να φτάσουν στον τίτλο. Ο ίδιος ο παίκτης μάλιστα έφυγε από τη Μινεσότα ακριβώς γι' αυτό το λόγο, για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, ενώ έχει δηλώσει πως το 2007 ήθελε να βρεθεί δίπλα στον Μπράιαντ. Παράλληλα, οι Λέικερς που δεν θα είχαν τον Κόμπι θα περνούσαν τα τελευταία χρόνια του Σακίλ, που δεν θα ήταν πια ο παίκτης που έκανε τη διαφορά, άρα ούτε κι αυτοί θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τους τίτλους που πήραν. Οι Καβαλίερς του Λεμπρόν δεν θα γίνονταν καλύτεροι και δύσκολα θα μπορούσαν να κερδίσουν μια ομάδα ακόμα καλύτερη από αυτές που αντιμετώπισαν. Κανένας δεν θα μπορούσε να σταματήσει την πρώτη superteam του ΝΒΑ από το να πάρει τρεις τίτλους στην τριετία 2008-2009-2010.



Το καλοκαίρι του 2010 στο ΝΒΑ κυριάρχησε η απόφαση του Λεμπρόν Τζέιμς να πάει στο Μαϊάμι, όπου θα έβρισκε τον Γουέιντ και θα έφερνε μαζί του τον Κρις Μπος. Η ομάδα αυτή έφτασε σε τέσσερις συνεχόμενους τελικούς ως το 2014 κερδίζοντας τους δύο. Τα πράγματα όμως θα ήταν πιο δύσκολα γι' αυτούς αν υπήρχε στο Νιου Τζέρσεϊ μια ομάδα με Κιντ-Μπράιαντ-Κάρτερ-Γκαρνέτ, ενώ παράλληλα είχε εμφανιστεί μια νέα δύναμη στο Σικάγο με τον MVP Ντέρικ Ρόουζ να οδηγεί τους Μπουλς στις υψηλές θέσεις. Τα playoffs εκείνης της σεζόν έδειξαν πως η Big 3 του Μαϊάμι δεν ήταν ακόμα έτοιμη πνευματικά για να φτάσει ως το τέλος. Το ίδιο συνέβαινε και με τους Μπουλς λόγω απειρίας. Οι Νετς λοιπόν θα κατάφερναν να φτάσουν για άλλη μια φορά στους τελικούς, όπου θα έπρεπε να κερδίσουν το μομέντουμ και την εκπληκτική φόρμα των Μάβερικς. Σημαντική λεπτομέρεια για την πρόβλεψη της κατάληξης τη σειράς είναι πως στην πραγματικότητα οι Μάβερικς είχαν ως βασικό PG ...τον Τζέισον Κιντ! Ο Κιντ μπορεί να μην ήταν πια πρωταγωνιστής, όπως μερικά χρόνια πριν, αλλά ήταν ένα σημαντικό μέλος του ρόστερ των Μαβερικς και στο σενάριό μας θα βρισκόταν στην αντίθετη πλευρά, αυτή των Νετς! Όσο λοιπόν κι αν οι Μάβερικς ήταν φορμαρισμένοι, έπαιξαν το καλύτερο μπάσκετ τους και είχαν έναν εκπληκτικό Νοβίτσκι, η πιθανότερη κατάληξη της σειράς θα ήταν μια δύσκολη επικράτηση για τους Νετς και ο τέταρτος συνεχόμενος τίτλος.

Σιγά σιγά όμως τα χρόνια περνούσαν. Το 2012 ο Κόμπι θα έφτανε στα 34, ο Γκαρνέτ (αν ήταν αυτός που θα ερχόταν στο Νιου Τζέρσεϊ) στα 36, ο Κάρτερ επίσης στα 36 και ο Κιντ στα 39. Η τραυματική εμπειρία του 2011 είχε κάνει δυνατότερους πνευματικά τους Λεμπρόν, Γουέιντ και Μπος και έτσι είχε φτάσει πια η στιγμή που το Μαϊάμι θα κυριαρχούσε στην Ανατολική περιφέρεια, σε ένα rivalry που θα είχε μείνει στην ιστορία τόσο ομαδικά, όσο και προσωπικά. Κόμπι και Λεμπρόν θα μονομαχούσαν πολλές συνεχόμενες χρονιές για μια θέση στους τελικούς του πρωταθλήματος και μπορούμε να πούμε πως στα πρώτα χρόνια, ο Μπράιαντ θα ήταν αυτός που θα κυριαρχούσε.



Τη σεζόν 2012-13 λοιπόν, οι Νετς είχαν προσθέσει στο δυναμικό τους τον Ντερόν Γουίλιαμς, μια κίνηση που θα έδινε κάποια ώθηση μεν, δεν θα ήταν αρκετή όμως για να φέρει μια ομάδα που γερνούσε ξανά στην κορυφή. Στα επόμενα χρόνια οι μάχες Χιτ με Νετς θα έβγαζαν νικητές τους νεότερους Χιτ και τα επιτεύγματα του Μπράιαντ θα περιορίζονταν σε ατομικές επιδόσεις κυρίως στο σκοράρισμα. Αν μάλιστα υποθέσουμε πως ο τραυματισμός στον αχίλλειο το 2013 θα συνέβαινε σε κάθε περίπτωση, οι Νετς των τελευταίων χρόνων της καριέρας του θα θύμιζαν λίγο τους Λέικερς του ίδιου διαστήματος (αφού και οι τραυματισμοί είχαν αρχίσει να χτυπούν τον Ντερόν, που δεν ήταν πλέον ο παίκτης που θαυμάσαμε στη Γιούτα). Στη σεζόν που ήταν η τελευταία του, το 2015-16, στο Μπρούκλιν πια (από το 2012) ο Μπράιαντ θα είχε συμπαίκτες όπως ο Μπρουκ Λόπεζ, ο Θαντέους Γιανγκ, ο Τζάρετ Τζακ, ο Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς και πιθανότατα θα έκαναν ένα ρεκόρ καλύτερο τόσο από το 17-65 που έκανε με τους Λέικερς, αλλά και από το 21-61, που έκαναν εκείνοι οι Νετς. Δεν ξέρουμε αν η τελευταία του σεζόν θα ήταν μια farewell tour με τη λάμψη και τη δημοσιότητα που πήρε ως μέλος των Λέικερς. Δεν ξέρουμε αν στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του εναντίον των Τορόντο Ράπτορς θα έβαζε και πάλι 60 πόντους (ή και ...81), σίγουρα όμως θα τα έδινε όλα για να πετύχει η ομάδα του μια τελευταία νίκη και να πάρει μια τελευταία αποθέωση από το κοινό.

Αν το 1996 οι Νετς είχαν τη διορατικότητα να επιλέξουν στο #8 του ντραφτ εκείνο το 18χρονο παιδί από το Lower Merion High School λοιπόν, σίγουρα θα είχαν αλλάξει τη μοίρα τους προς το καλύτερο και ακόμα και στο πιο μετριοπαθές σενάριο, δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε πως δεν θα έφταναν σε τίτλους, ή δεν θα πρωταγωνιστούσαν για περισσότερα χρόνια στο πρωτάθλημα. Θα άλλαζε την πορεία και των Λέικερς, αλλά και του ίδιου του πρωταθλήματος. Εκτός από τις μάχες μεταξύ Κόμπι και Λεμπρόν για πολλά χρόνια στους τελικούς της Ανατολής, σκεφτείτε τελικούς πρωταθλήματος όπου ο Κόμπι και ο Σακ δεν είναι μαζί, αλλά αντίπαλοι. Για να το πάμε πιο πέρα, μπορεί ακόμα και οι Σπερς να είχαν γίνει μεγαλύτερη δυναστεία, με τους Λέικερς να μην κατακτούν πέντε τίτλους τη δεκαετία του 00, όταν κι αυτοί κυριάρχησαν.



Όσο για τον ίδιο τον Μπράιαντ, μπορεί να είχε πάρει περισσότερους τίτλους, μπορεί και λιγότερους, αλλά κατά έναν αξιοπερίεργο τρόπο, φαίνεται πως θα κυριαρχούσε και πάλι τις ίδιες περιόδους, όπως έκανε και με τους Λέικερς, στις αρχές και στα τέλη της δεκαετίας του '00. Πιθανώς να είχε την τύχη να χτίσει και μια μεγαλύτερη δυναστεία στους Νετς. Οι επιμέρους πορείες και οι συνθήκες της εκάστοτε περιόδου δείχνουν προς αυτό. Βέβαια με την παρουσία ενός ή δύο σούπερσταρ δίπλα του, η ατομική του συμβολή ίσως να μην έμενε το ίδιο ηρωική όπως στα δύο τελευταία πρωταθλήματα με τους Λέικερς, όπου η ομάδα του είχε φυσικά πολύ καλό υλικό, αλλά όχι έναν παίκτη του διαμετρήματος του Κιντ (και του Γκαρνέτ, αν πάρουμε αυτό το σενάριο). Ακόμα κι αν τελικά δεν χτιζόταν μια big 3 στο Νιου Τζέρσεϊ, αλλά αναζητούσε αλλού την τύχη του για να παραμείνει σε τροχιά πρωταθλητισμού, είναι δεδομένο ότι θα πήγαινε σε μια contender ομάδα και οι πιθανότητες για το δαχτυλίδι θα παρέμεναν πολλές.

Σε κάθε περίπτωση, η ουσία δεν αλλάζει. Ο Κόμπι θα έφτανε από οποιοδήποτε μονοπάτι στην κορυφή και οπωσδήποτε θα έμενε και πάλι στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες του ΝΒΑ και του μπάσκετ, με μυθικές επιτυχίες τόσο σε προσωπικό όσο και ομαδικό επίπεδο.