Τα φετινά playoffs της «φούσκας» είναι σίγουρα τα πιο περίεργα της ιστορίας του ΝΒΑ λόγω των συνθηκών, στις οποίες διεξάγονται. Έχουν όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όχι μόνο λόγω του κοινωνικού μηνύματος, που περνά από τους παίκτες και τη λίγκα γενικότερα, αλλά και στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Στον πρώτο γύρο που ολοκληρώθηκε πριν λίγες μέρες κάθε σειρά είχε τη δική της ιδιαίτερη ιστορία. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το «γύρισμα του διακόπτη» των Μπακς μετά την ήττα-σοκ της πρεμιέρας από το Ορλάντο; Το ομαδικό μπάσκετ των πρωταθλητών Ράπτορς που έφερνε 126 πόντους/αγώνα σε μια ομάδα που δεν διαθέτει το μεγάλο σκόρερ; Το ενδεχόμενο τέλος του Trust The Process των 76ers; Το αθόρυβο sweep του Μαϊάμι εναντίον ενός θεωρητικά ισοδύναμου (αν και ελλιπούς) αντιπάλου; Το πιθανό τελευταίο ματς της καριέρας του Καρμέλο Άντονι; Τα κατορθώματα του Ντόντσιτς στα πρώτα του playoffs (με αποκορύφωμα το νικητήριο τρίποντο στο game 4); Τις τέσσερις 50αρες από Μάρεϊ και Μίτσελ στην ίδια σειρά με το δραματικό φινάλε στο έβδομο παιχνίδι;



Η σπουδαιότερη ιστορία του πρώτου γύρου όμως ήταν άλλη. Μια ομάδα που οι «ειδικοί» της έδιναν 0,2% πιθανότητες να περάσει στα playoffs όχι μόνο πέρασε, αλλά έφτασε σε έβδομο ματς απέναντι σε έναν αντίπαλο με δύο εν ενεργεία MVP καθοδηγούμενη από τον (για μερικούς ξεζουμισμένο) τελευταίο αυθεντικό πλέι μέικερ-στρατηγό του ΝΒΑ! Η Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ, που πέρσι το καλοκαίρι έστειλε με ανταλλαγή τον Γουέστμπρουκ στους Ρόκετς παίρνοντας σαν αντάλλαγμα τον 34χρονο Κρις Πολ και τον Πολ Τζορτζ στους Κλίπερς με φιλάθλους και δημοσιογράφους να αναρωτιούνται αν και πότε θα ξεκινήσουν το tanking για να κυνηγήσουν ένα υψηλό πικ στο ντραφτ, έφτασε στην πέμπτη θέση της Δύσης και αντιμετώπισε τους ίδιους τους Ρόκετς του πρώην ηγέτη της, αλλά και του παίκτη που η ίδια η Οκλαχόμα «θυσίασε» πριν λίγα χρόνια για να διατηρήσει τότε τον υπόλοιπο κορμό της (Ντουράντ, Γουέστμπρουκ, Ιμπάκα, Άνταμς) και να πάρει με αυτόν το πρωτάθλημα (που δεν ήρθε ποτέ). Ο Κρις Πολ λοιπόν ήταν ο κυριότερος λόγος αυτής της εντυπωσιακής για τα δεδομένα της Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ πορείας, μιας πορείας που αν συνεχιζόταν, θα έβρισκε απέναντι στους Λος Άντζελες Λέικερς. Με αφορμή αυτό το γεγονός λοιπόν ξεκινάμε το επόμενο ταξίδι στο παρελθόν και ο πρωταγωνιστής μας είναι ο Κρις Πολ. Ο CP3, παρόλο που πέρασε όλη την καριέρα του στη Δύση, έχει συναντήσει στα playoffs μόνο μια φορά τους Λέικερς, στον πρώτο γύρο το 2011, όταν οι τότε πρωταθλητές προκρίθηκαν με 4-2. Αμέσως μετά από αυτή τη σεζόν ξεκινά η ιστορία μας.



Το 2011 λίγο μετά τη λήξη του λοκ άουτ και πριν την έναρξη της σεζόν που θα ξεκινούσε τα Χριστούγεννα οι Λέικερς έψαχναν τον τρόπο να ενισχύσουν την ομάδα τους, που μετά από δύο συνεχόμενες κατακτήσεις του πρωταθλήματος είχε αποκλειστεί με sweep από τους μετέπειτα πρωταθλητές Μάβερικς στο δεύτερο γύρο. Ήδη κυκλοφορούσαν φήμες ότι στο Λος Άντζελες ήθελαν να ντύσουν στα χρυσά και μωβ τον Ντουάιτ Χάουαρντ, αλλά το front office τους δεν έμεινε εκεί. Ο άλλος μεγάλος στόχος τους ήταν ένας από τους κορυφαίους PG του πρωταθλήματος, ο Κρις Πολ, που ανήκε τότε στους Χόρνετς (και νυν Πέλικανς) της Νέας Ορλεάνης. Όμως στα έξι χρόνια παρουσίας του είχαν καταφέρει να περάσουν στα playoffs μόνο τρεις φορές και μόνο μια φορά (2007-08) έπαιξαν στο δεύτερο γύρο. Οι Λέικερς ήθελαν να φέρουν στο ΛΑ τον Πολ και να φτιάξουν το κορυφαίο δίδυμο γκαρντ στο ΝΒΑ μαζί με τον Κόμπι Μπράιαντ, αλλά για να καταφέρουν να πείσουν τον GM των Χόρνετς, τον Ντελ Ντεμπς, χρειάστηκε η συμβολή τρίτης ομάδας, των Χιούστον Ρόκετς, που μόλις είχαν χάσει τον Γιάο Μινγκ, που αναγκάστηκε να αποσυρθεί μετά τους συνεχόμενους τραυματισμούς του και είχαν μείνει εκτός playoffs μετά από χρόνια.

Οι τρεις ομάδες λοιπόν συμφώνησαν στην παρακάτω ανταλλαγή: οι Λέικερς θα έπαιρναν τον Πολ, οι Χόρνετς θα έπαιρναν τους Λαμάρ Όντομ (από τους Λέικερς), Κέβιν Μάρτιν, Λούις Σκόλα, Γκόραν Ντράγκιτς (από τους Ρόκετς) και οι Ρόκετς τον Πάου Γκασόλ. Αξίζει να σημειωθεί πως οι Μάρτιν και Σκόλα ήταν τη σεζόν 2010-11 οι δυο πρώτοι σκόρερ των Ρόκετς πετυχαίνοντας συνολικά σχεδόν 42 πόντους ανά αγώνα, ενώ ο Ντράγκιτς ήταν στο ξεκίνημα της καριέρας του, έπαιζε τότε σαν μπακ-απ του Κάιλ Λάουρι και είχε την εξέλιξη που γνωρίζουμε όλοι φτάνοντας μέχρι το all-star game το 2018. Οι Χόρνετς όμως την περίοδο εκείνη βρίσκονταν σε στάδιο μεταβίβασης, νέος ιδιοκτήτης δεν υπήρχε και η ομάδα ανήκε προσωρινά στη λίγκα. Έτσι ο κομισάριος είχε το δικαίωμα να θέσει βέτο στην ανταλλαγή ως εκπρόσωπος της ομάδας της Νέας Ορλεάνης, πράγμα που έκανε τότε ο Ντέιβιντ Στερν για «αγωνιστικούς λόγους» (basketball reasons ήταν ο όρος που χρησιμοποίησε τότε). Αργότερα ο Στερν δήλωσε πως με μια βελτιωμένη προσφορά για τους Χόρνετς θα συναινούσε στην ανταλλαγή, όμως οι Λέικερς λίγες μέρες μετά παραχώρησαν τον Όντομ (που επηρεάστηκε ψυχολογικά από την ανταλλαγή εκείνη) στους Μάβερικς και κάθε συζήτηση σταμάτησε.



Η συνέχεια δεν δικαίωσε κανέναν. Ο Πολ όντως παραχωρήθηκε και όντως πήγε στο Λος Άντζελες, αλλά για τους Κλίπερς. Τα ανταλλάγματα που πήραν οι Χόρνετς; Έρικ Γκόρντον, Κρις Κέιμαν, Αλ-Φαρούκ Αμίνου και ένα πικ πρώτου γύρου (με το οποίο επέλεξαν τον Όστιν Ρίβερς). Για να γίνει η απαραίτητη σύγκριση των ανταλλαγμάτων, ο Γκόρντον ήταν ένας ικανότατος σκόρερ σε καλή ηλικία (καλύτερη του Μάρτιν), αλλά δεν κατάφερε να μείνει μακριά από τραυματισμούς. Ο Κέιμαν έμεινε μόλις ένα χρόνο στη Νέα Ορλεάνη (χωρίς οι επιδόσεις του να πλησιάζουν αυτές που είχαν τις προηγούμενες σεζόν οι Σκόλα και Όντομ) έχοντας ξεκινήσει την πτωτική πορεία του. Ο Αμίνου ήταν από τότε αυτός που γνωρίζουμε ακόμα, ένας χρήσιμος συμπληρωματικός παίκτης (με συγκρίσιμη στατιστική παρουσία, αν και σε τελείως διαφορετική θέση, με τον Ντράγκιτς, αλλά με πολύ κατώτερη εξέλιξη από το Σλοβένο), ενώ ο Ρίβερς μπήκε στη λίγκα ένα χρόνο μετά και πέρασε μόνο τα πρώτα χρόνια της καριέρας του στη Νέα Ορλεάνη πριν καταλήξει κι αυτός στους Κλίπερς, που έδειξε όντως βελτίωση. Οι Χόρνετς λοιπόν πήραν λιγότερο καλά και αποδοτικά ανταλλάγματα για τον καλύτερο παίκτη τους.



Οι Λέικερς δεν έκαναν κάποια μεγάλη κίνηση την ίδια σεζόν, έχασαν μάλιστα και τον Όντομ χωρίς να πάρουν τίποτα, πέρασαν μια σεζόν στασιμότητας και το επόμενο καλοκαίρι έριξαν τις βόμβες: απέκτησαν ως free agent τον 38χρονο Στιβ Νας και μέσω μιας τετραπλής ανταλλαγής με τους Σίξερς και τους Νάγκετς (και φυσικά το Ορλάντο) τον Ντουάιτ Χάουαρντ δίνοντας μόνο τον Άντριου Μπάινουμ (που δεν έβγαλε ούτε μια σεζόν μακριά από το ΛΑ λόγω τραυματισμών) και συμπληρωματικούς παίκτες. Έφτιαξαν έτσι ένα σύνολο που έμοιαζε με ντριμ τιμ και με το αντίπαλο δέος της superteam του Μαϊαμι (των Λεμπρόν, Γουέιντ, Μπος). Στο παρκέ όμως η ντριμ τιμ αποδείχθηκε συ-ντριμ τιμ! Ο Νας έπαιξε σε δύο σεζόν μόλις 65 παιχνίδια, ο Χάουαρντ δεν προσαρμόστηκε ποτέ στο ρόλο και τις απαιτήσεις των Λέικερς και έδειχνε εκτός κλίματος (γι' αυτό και η συχνή κριτική από τον Κόμπι), ο Γκασόλ δυσκολευόταν να αποδώσει παίζοντας σχεδόν αποκλειστικά στο 4 και σε μικρότερο ρόλο και έμεινε μόνο ο Μπράιαντ να προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Η σεζόν ξεκίνησε με τέσσερις ήττες στα πέντε ματς και αλλαγή προπονητή, στα μέσα της σεζόν είχαν ρεκόρ 17-24 και παρά τη σχετική βελτίωση που τους έφερε θετικό ρεκόρ και πρόκριση στα playoffs, στο 80ό παιχνίδι της σεζόν ήρθε η καταστροφή: ο Μπράιαντ παθαίνει ρήξη αχιλλείου στο ματς με τους Γουόριορς, χάνει τα playoffs και τον ακολουθεί μια σειρά τραυματισμών, που ουσιαστικά τελειώνει τα αποδοτικά χρόνια της καριέρας του. Οι Λέικερς περνούν σαν έβδομοι στα playoffs, όπου αποκλείονται εύκολα με 4-0 από τους Σπερς. Το ερχόμενο καλοκαίρι ο Χάουαρντ φεύγει ως free agent για τους Ρόκετς χωρίς η ομάδα να πάρει κανένα αντάλλαγμα, ο Μπράιαντ παίζει μόλις 41 παιχνίδια στις δύο επόμενες σεζόν και οι Λέικερς φτάνουν από διεκδικητές του τίτλου σε θαμώνες της λοταρίας μέσα σε πέντε χρόνια.



Ο Κρις Πολ ήταν ο μόνος εμπλεκόμενος σε αυτή την ιστορία που δεν βγήκε χαμένος. Δεν βγήκε όμως και κερδισμένος. Στους Κλίπερς βρήκε ένα πιο γεμάτο ρόστερ από αυτό που είχε στη Νέα Ορλεάνη, αφού δίπλα του είχε άλλον ένα σταρ στο πρόσωπο του Μπλέικ Γκρίφιν και στο supporting cast του βρήκε παίκτες όπως οι Μπίλαπς (έστω και στα 35), Καρόν Μπάτλερ, ΝτεΑντρέ Τζόρνταν, Κένυον Μάρτιν, Ράντι Φόι, Μο Γουίλιαμς αλλά και ο νεαρός τότε Έρικ Μπλέντσοου. Στην πορεία έγιναν αλλαγές προσώπων, πάντα όμως προς το καλύτερο, αφού προστέθηκε στο ρόστερ ο καλύτερος έκτος παίκτης της δεκαετίας, ο Τζαμάλ Κρόφορντ, καθώς και οι Τζέι Τζέι Ρέντικ και Ντάρεν Κόλισον. Η ομάδα βρισκόταν κάθε χρόνο στα playoffs, δεν κατάφερε όμως ποτέ να κάνει το βήμα παραπάνω. Το 2012 πέρασαν στο δεύτερο γύρο με νίκη 4-3 επί των Γκρίζλις σε μια μεγάλη σειρά, αλλά οι Σπερς αποδείχθηκαν πολύ δυνατοί και τους «σκούπισαν» με 4-0. Το 2013 οι Γκρίζλις πήραν την εκδίκησή τους σπάζοντας την έδρα των Κλίπερς στον πρώτο γύρο. Το 2014 μετά από την πρόκριση επί των ανερχόμενων Γουόριορς με 4-3, σταμάτησαν στο εμπόδιο της Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ. Τα πράγματα δεν άλλαξαν ούτε στα επόμενα χρόνια. Το 2015 αποκλείστηκαν στο δεύτερο γύρο από τους Ρόκετς με 4-3, το 2016 στον πρώτο γύρο από τους Μπλέιζερς με 4-2 και το 2017 επίσης στον πρώτο γύρο με 4-3 από τη Γιούτα Τζαζ. Ο Πολ έμεινε έξι χρόνια στους Κλίπερς χωρίς να καταφέρει να προχωρήσει περισσότερο από όσο είχε προχωρήσει με τους Χόρνετς και για να παίξει σε τελικούς περιφέρειας χρειάστηκε να πάει στο Χιούστον, που δίπλα στον MVP Τζέιμς Χάρντεν έφτασαν ως τους τελικούς Δύσης χάνοντας σε εφτά ματς από τους Γουόριορς (με τον Πολ να χάνει το έβδομο ματς λόγω τραυματισμού-μια απουσία που για πολλούς στοίχισε στους Ρόκετς την πρόκριση και μάλλον τον τίτλο!). Και ο CP3 λοιπόν δεν ωφελήθηκε ιδιαίτερα από την ανταλλαγή που έγινε.

Άραγε τι θα είχε γίνει αν ο Ντέιβιντ Στερν δεν ακύρωνε την ανταλλαγή του Κρις Πολ στους Λέικερς;





Με το δίδυμο Πολ-Μπράιαντ στους γκαρντ οι Λέικερς μπορούσαν να έχουν δημιουργήσει μια πολύ δυνατή ομάδα από τη σεζόν 2011-12. Ο Πολ ήταν υγιής, σε αντίθεση με τον Νας που τελικά ήρθε στο ΛΑ και θα βοηθούσε σίγουρα πιο ουσιαστικά. Αν ερχόταν ο Χάουαρντ, θα μπορούσε η συνύπαρξή του με το δίδυμο των μεγάλων γκαρντ να τον αποφορτίσει από το ρόλο, στον οποίο δεν ανταποκρίθηκε τελικά και να βοηθούσε πραγματικά. Ακόμα όμως κι αν αυτό δεν γινόταν από το 2011, οι Λέικερς είχαν ήδη έναν all-star σέντερ στο πρόσωπο του Άντριου Μπάινουμ. Δεδομένα λοιπόν οι Λέικερς θα είχαν να παρουσιάσουν μια πολύ ισχυρή ομάδα από τη σεζόν 2011-12 και θα μπορούσαν να κερδίσουν κι άλλους τίτλους. Ίσως λοιπόν ο Πολ είχε τον τίτλο ή τους τίτλους που του λείπουν, ο μεγάλος Κόμπι να είχε το τέλος της καριέρας που του άξιζε και οι Λέικερς να θεωρούνταν μια δυναστεία της περιόδου πάνω στην αλλαγή των δεκαετιών. Άραγε τι εξέλιξη και υστεροφημία θα είχε ο Λεμπρόν τότε χωρίς τους τίτλους στο Μαϊάμι;





Θα μπορούσε όμως να μην έχει αλλάξει και τίποτα. Ο Πολ δεν κατάφερε να φέρει τη μεγάλη επιτυχία στους Κλίπερς. Γιατί να τα κατάφερνε στους Λέικερς δίπλα σε έναν γκαρντ που ήθελε να μονοπωλεί την κατοχή της μπάλας; Στους Κλίπερς είχε ένα βαθύ ρόστερ, κάτι που δεν θα έβρισκε στους Λέικερς, αφού για να έρθει θα αποχωρούσαν τόσο ο Όντομ, όσο και ο Γκασόλ. Το υπόλοιπο ρόστερ θα ήταν μέτριας ποιότητας ή γερασμένο και δεν θα μπορούσε να φέρει τις επιτυχίες που ονειρευόταν το κοινό των Λέικερς. Ύστερα θα έρχονταν οι τραυματισμοί του Μπάινουμ πρώτα, αλλά κυρίως αυτός του Κόμπι. Ο CP3 θα έμενε μόνος του και δεν θα κατάφερνε το κάτι παραπάνω ούτε στους Λέικερς.





Τέλος, θα μπορούσαμε να έχουμε δει τη μεγάλη ομάδα που περιμέναμε στο ΛΑ, αλλά μόνο για ένα χρόνο και κάτι. Ο τίτλος του 2012 ίσως ερχόταν στο Λος Άντζελες, αλλά ο τραυματισμός του Μπράιαντ στον αχίλλειο θα σήμαινε το τέλος αυτής της μεγάλης ομάδας. Το μόνο που θα κέρδιζαν λοιπόν οι Λέικερς θα ήταν ένας τίτλος παραπάνω. Θα έπρεπε όμως και πάλι να περάσουν την περίοδο της παρακμής μέχρι τη φετινή σεζόν.