';
?>
We feel devotion
DataCenter
OUT OF THE BOX
Euroleague Thoughts: Το προβάδισμα της εμπειρίας
Ένα review με τα όσα έχουμε δει ως τώρα για την Euroleague, δεν θα μπορούσε να είναι ολοκληρωμένο σε ένα μόνο άρθρο. Το part 2 είναι εδώ.
Δημοσιεύτηκε: 07/11/2022 19:56
Την προηγούμενη εβδομάδα καταγράψαμε τις πρώτες εντυπώσεις για την φετινή Euroleague, όμως αφήσαμε κάποια χρωστούμενα ελέω έκτασης κειμένου και σήμερα είμαστε εδώ για να καλύψουμε το κενό.
Δικαιωματικά η αρχή ανήκει στην Φενερμπαχτσέ που ως τώρα εκπλήσσει θετικά και αποτελεί ακόμα μια απόδειξη του πόσο επιδραστικός είναι ο coach Ιτούδης. Με αρκετές αλλαγές και ικανοποιητικό διαθέσιμο budget, ο Ιτούδης φρόντισε να δαπανήσει προσεκτικά κάθε ευρώ ώστε να υλοποιήσει ένα ρόστερ σύμφωνα με τα δικά του standards. Υψηλή ένταση, επιθετικό transition και εναλλακτικοί πόλοι επιθετικά (o Γκούντουριτς μπορεί να αξιοποιηθεί στο έπακρο) είναι όλα εκεί και το στοίχημα εισόδου στα playoffs ίσως να είναι πολύ πιο βατό από τις αρχικές προσδοκίες αν και ακόμα είναι πολύ νωρίς. Η Φενερμπαχτσέ είναι μέχρι στιγμής η πιο ισορροπημένη ομάδα της διοργάνωσης όχι μόνο σε όρους επίθεσης - άμυνας αλλά και σε έντασης - λαθών. Τα διαφορετικά χαρακτηριστικά της ομάδας ιδιαιτέρως στα φτερά και την περιφέρεια δημιουργούν μια "Λερναία Ύδρα" που μπορεί να προσαρμοστεί στις διαφορετικές συνθήκες εντός αγώνα. Στα μέρη μας ιδιαίτερη έμφαση από τον τύπο δίνεται στην αποτελεσματικότητα του Καλάθη (ιντριγκάρει η σύγκριση με την περσινή χρησιμοποίηση από τον Σάρας) όμως η τόσο μεγάλη διαφορά αποτελεσματικότητας (14 πόντοι περισσότεροι ανά 100 κατοχές) δεν προκύπτει από το ατού ενός παίκτη. Άλλωστε η πιο αποτελεσματική τριπλέτα της Φενερμπαχτσέ μέχρι στιγμής στο παρκέ είναι οι Wilbekin, Pierre και Motley. Αν οι πρώτοι δύο είναι γνωστό τί μπορούν να προσφέρουν σε επίπεδο Euroleague, o Motley εντυπωσιάζει καθώς φαίνεται να ξεπερνά τον Jekiri σε usage συνθέτοντας ίσως το πιο έτοιμο ζευγάρι της διοργάνωσης στην θέση 5 για την ώρα. Όλα αυτά, ενώ το μεγάλο όπλο που ονομάζεται Bjelica είναι ακόμα ανέτοιμος και όταν φτάσει η ώρα της επανένταξης σταδιακά, μπορεί να προσφέρει extra playmaking και decision, ενώ είμαι βέβαιος πως τα αγαπημένα pindowns από το μπλοκάκι του coach θα εμπλουτίσουν το επιθετικό ρεπερτόριο. Εντυπωσιακό ξεκίνημα.
Ακόμα μια "παλιοσειρά" της Euroleague θέτει υποψηφιότητα για τα playoffs αν και θα πρέπει να λύσει αρκετά ζητήματα. O Messina στελέχωσε την ομάδα με εμπειρία, παίκτες που μπορούν να λειτουργήσουν στο set παιχνίδι και να "σπρώξουν" τον αντίπαλο. Τα γνωστά ψηλά σχήματα του coach παραδοσιακά ενισχύουν τα μετόπισθεν και εξασφαλίζουν το rebound. Οι αλλαγές ήταν πολλές ιδίως στην περιφέρεια αφού με εξαίρεση τον Hall ο οποίος προσαρμόστηκε στις επιταγές του παιχνιδιού, Pangos, Mitrou Long, Baron, Tonut ήρθαν για να ανανεώσουν την ελλιπή περσινή γραμμή. Το βασικό πρόβλημα ως τώρα είναι η έλλειψη του ζητούμενου two-way χαρακτήρα της ομάδας καθώς η επίθεση μπορεί να χαρακτηριστεί το λιγότερο στατική. Η Μιλάνο που θα περιμέναμε ακόμα μια χρονιά να κεφαλαιοποιήσει στο έπακρο το κάθετο παιχνίδι ιδιαιτέρως με τα στοιχεία που φέρνουν οι Davies και Hines, πάσχει σε αυτόν τον τομέα με συνέπεια να εξαρτάται περισσότερο από το αναμενόμενο από το μακρινό σουτ. Και αν οι "γωνίες" είναι βάλσαμο για την ομάδα, δεν φαίνεται να είναι προϊόν στοχευμένης υπερφόρτωσης αλλά προσωπικής ικανότητας με την ευστοχία σε επιθέσεις που λήγουν να βρίσκεται σε παραπάνω από το φυσιολογικό επίπεδο. Η Μιλάνο έχει αρκετό δρόμο να διανύσει στο επιθετικό κομμάτι, ενώ στην άμυνα και τον ρυθμό παίρνει ήδη υψηλό βαθμό πάντα σε σύγκριση με τα γνωστό playstyle του Messina. Η αλήθεια είναι πως κουράζει αρκετά το μάτι στην παρούσα φάση, άλλωστε σχεδόν ποτέ οι ομάδες του coach δεν ενθουσίαζαν και μάλιστα τόσο νωρίς. Όμως είναι σχεδόν βέβαιο πως η πρόοδος θα έρθει και με το βάθος που κρύβει αυτό το ρόστερ, δύσκολα δεν θα βρεθεί σε θέση ανταγωνιστή με ή χωρίς πλεονέκτημα.
Η Μακάμπι από την πλευρά της κατάφερε να χάσει το μεγάλο στοίχημα του καλοκαιριού αφού τελικά ο Pascual δεν έδωσε την υπογραφή του, ένα ακόμα μικρό δείγμα πως το brand έχει χάσει αρκετή από την αίγλη του παρελθόντος. Στο τιμόνι βρίσκεται ο Kattash που δεν φοβήθηκε να προσθέσει Brown, Baldwin, Hilliard, Hollins. Όλοι τους παίκτες με έμφαση στην ατομική εκτέλεση και με φανερή προτίμηση στην επίθεση έναντι της άμυνας. Στην frontcourt συναντάμε τους Poythress, Nebo και μάλιστα με αρκετό χρόνο στο παρκέ μαζί συνθέτοντας ένα σχετικά παράδοξο δίδυμο. Με έμφαση στο rebound και την ατομική δύναμη αλλά με αρκετούς περιορισμούς τόσο στους επιθετικούς χώρους όσο και στις αποστάσεις. Η Μακάμπι τρέχει, εκτελεί γρήγορα και δεν δείχνει καθόλου διατεθειμένη να κόψει αυτόν τον ρυθμό. Στο πλαίσιο που ιστορικά της αναλογεί θα έλεγε κάποιος, θέλει να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ που δίνει η επίθεση αλλά φυσικά και η τεράστια έδρα της. Ωστόσο, ενώ το επιθετικό transition βρίσκεται εκεί, στο αμυντικό τα πράγματα είναι εντελώς αντίστροφα. Αυτό είναι και ιδιαιτέρως σημαντικό καθώς η Μακάμπι δείχνει ικανή να πνιγεί όχι μόνο από το low tempo του αντιπάλου αλλά ακόμα και όταν ο αντίπαλος καταφέρει να τρέξει στο γήπεδο πιο γρήγορα από αυτήν. Η λογική του απαραίτητου αμυντικού rebound για αυτό το αγωνιστικό πλαίσιο και τα σχήματα που επιστρατεύει ο Kattash για την επίτευξη του, στερεί στο αμυντικό transition την συνέπεια αλλά και στο περιφερειακό σουτ τις σωστές αποστάσεις. Η Μακάμπι αποτελεί ένα μεγάλο ερωτηματικό φέτος και δείχνει να θέλει να ακολουθήσει την λογική της Εφές αλλά με άγαρμπο τρόπο. Όσο η αγωνιστική συνύπαρξη Brown - Baldwin παραμένει σταθερή και αν το αμυντικό transition βελτιωθεί, η Μακάμπι θα έχει την ευκαιρία της για ένα καλό πλασάρισμα. Δεν είναι όμως τόσο απλό.
Μιας και μιλήσαμε για μίμηση, φαίνεται πως ο Ataman έχει βαλθεί να τρελάνει την Ευρώπη. Κλασσικά πια ξεκινάει την χρονιά με σβηστές μηχανές ελέω και της έλλειψης Larkin. Ο coach ανανέωσε το ρόστερ και δίπλα στους Micic, Larkin πρόσθεσε τον Clyburn ως τον τρίτο πόλο κάνοντας ακόμα δυσκολότερη την επιλογή για την αντίπαλη άμυνα. Ποιον να πρωτομαρκάρεις δηλαδή σε μια ομάδα που ξέρει να βρίσκει την φόρμα της κάπου τον Απρίλιο. Ομολογώ ότι η προσθήκη του Polonara μου φάνηκε εξαιρετική ωστόσο μέχρι ώρας είναι το λιγότερο χλιαρός, ενώ αντίθετα ο M'Baye που πίστευα πως επέλεξε λάθος ομάδα έχει προσαρμοστεί αρκετά. Κάτι ξέρει ο Ataman που διάλεξε και τον Zizic για βασικό στην θέση 5 αλλά ως τώρα έχει καταφέρει να κρατήσει απόλυτα ενεργούς και τους τρεις διαθέσιμους centers. Αν παίζεις στοίχημα κατά πάσα πιθανότητα σιχαίνεσαι αυτήν την ομάδα γιατί είναι ικανή να χάσει και να κερδίσει τον οποιονδήποτε. Ο coach μοιράζει τον χρόνο στους παίκτες και κάποιες φορές με εντελώς απροσδόκητο τρόπο, όμως ακόμα και έτσι έχει αποδείξει πως μπορεί να διατηρεί την ισορροπία του συνόλου. Ο Ataman έχει καταφέρει να γράψει τη δικιά του ιστορία και χωρίς την πίεση του πρέπει, θα κάνει ακόμα μια προσπάθεια για την κορυφή. Κανείς δεν δικαιούται να χρίσει outsider αυτήν την Εφές, ειδικά όταν το ημερολόγιο δείξει Άνοιξη.
Ο Mumbru είναι ένας πρωτάρης στην Euroleague από τον πάγκο και η διαχείριση που χρειάζεται είναι πάντα πιο δύσκολη την πρώτη φορά. Η Βαλένθια που κατά κανόνα επέλεγε ένα πιο ελεγχόμενο μπάσκετ με εξορθολογισμένη ανάπτυξη αλλά και έλλειψη αθλητικότητας, φαίνεται να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στους δύο κόσμους, τη φιλοσοφία της και τις επιταγές της σύγχρονης εποχής για πιο αθλητικό και γρήγορο μπάσκετ. H παρουσία των Dubljevic, Claver πέρα από εμπειρία δίνει ικανότητα διαβάσματος και χώρους. Φυσικά η μεγάλη μεταγραφή είναι ο Jones που κέρδισε με το σπαθί του το επόμενο βήμα στην καριέρα του μετά την εκπληκτική χρονιά με την Βιλερμπάν. Η Βαλένθια δείχνει διατεθειμένη να τρέξει περισσότερο από ποτέ χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα παίξει όλα τα παιχνίδια με το πόδι στο γκάζι. Σουτάρει αρκετά και χωρίς φόβο, ενώ είναι πραγματικά άτυχη με τον τραυματισμό του Rivero που μπορεί να φέρει στοιχεία εντός παρκέ που κανείς άλλος δεν διαθέτει. Η Βαλένθια δεν είναι ο ορισμός του low mistake παιχνιδιού, ενώ η απόδοσή της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το μακρινό σουτ. Ιδιαιτέρως ικανή στο rebound και με έλλειψη στο κάθετο παιχνίδι, είναι αναγκασμένη να βρει τις συνεργασίες τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα. Η Βαλένθια σχεδόν πάντα έπιανε υψηλή απόδοση σε κάποια διαστήματα εντός χρονιάς όμως η έλλειψη ενέργειας της στερούσε την δυνατότητα να χτίσει σε αυτό. Δεν θα μας κάνει καμία έκπληξη αν η ιστορία επαναληφθεί.
Για το τέλος αφήσαμε τον πολυνίκη Obradovic. Με την ομάδα που εκκίνησε πριν 30 και βάλε χρόνια, επιστρέφει στον θεσμό που ξέρει όσο κανένας άλλος. Ο Ζοτς έφτιαξε ένα νεανικό σύνολο που στόχο έχει την διαρκή βελτίωση με τον ενθουσιασμό που φέρνει αυτός που θέλει να αποδείξει πράγματα αλλά και του εντυπωσιακού κοινού που στηρίζει την ομάδα. Για την ώρα η γραμμή των ψηλών δείχνει φτωχή αφού μετά τους Lessort και Leday κανένας άλλος δεν έχει καταφέρει να δώσει τα αναμενόμενα. Ωστόσο και οι δύο έχουν ξεκινήσει το λιγότερο εντυπωσιακά και αν εκμεταλλευτούν τις οδηγίες του Ζοτς, έχουν την ευκαιρία να εξελίξουν το παιχνίδι τους άμεσα. Punter, Nunnally, Παπαπέτρου συνθέτουν μια πληρέστατη γραμμή εναλλακτικών επιλογών, ενώ οι Exum, Madar, Andjusic φαίνονται ικανοί να ανταπεξέλθουν στον ρόλο τους. Oι Exum, Παπαπέτρου μπορούν να τονώσουν την αθλητικότητα και πίεση αφού η ικανότητα τους να κατέβουν θέση σημαίνει πολλά για μια περιφέρεια που πονά στην άμυνα. Η ικανότητα στο rebound των Lessort και Leday προσπαθεί να συμμαζέψει την κατάσταση όμως ακόμα και έτσι, τα αμυντικά προβλήματα είναι μεγάλα. Οι περιστροφές και οι αποστάσεις χάνονται σχετικά εύκολα, ενώ είναι απορίας άξιο πως ο Lessort καταφέρνει να ολοκληρώσει παιχνίδια με υψηλό χρόνο συμμετοχής χωρίς 5 φάουλ, όταν τις περισσότερες φορές καλείται αυτός να απορροφήσει την επαφή όχι μόνο των αντίπαλων center αλλά και περιφερειακών. Όσο όμως τα πράγματα είναι άσχημα στην άμυνα, τόσο καλά είναι στην επίθεση. Η Παρτιζάν έχει καταφέρει να γεμίσει το ρόστερ της με παίκτες που διαθέτουν αξιόπιστο σουτ και καλή εκτέλεση μετά από τρίπλα. Χωρίς το δημιουργό που από αυτόν περνούν τα πάντα στην οργάνωση, η Παρτιζάν έχει πολυπρόσωπη επίθεση με εξαιρετικό decision μέχρι στιγμής. Τα νούμερα της είναι ασύλληπτα αλλά και κατά κάποιον τρόπο "πλαστά" αφού έχει αντιμετωπίσει ομάδες με χαμηλούς δείκτες αποτελεσματικότητας στην άμυνα. Αυτό όμως δεν αναιρεί την δουλειά που έχει γίνει και φαίνεται, αδικεί όμως το τελικό αποτέλεσμα καθώς η άμυνα αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει αυτήν την υπεροχή.
Δικαιωματικά η αρχή ανήκει στην Φενερμπαχτσέ που ως τώρα εκπλήσσει θετικά και αποτελεί ακόμα μια απόδειξη του πόσο επιδραστικός είναι ο coach Ιτούδης. Με αρκετές αλλαγές και ικανοποιητικό διαθέσιμο budget, ο Ιτούδης φρόντισε να δαπανήσει προσεκτικά κάθε ευρώ ώστε να υλοποιήσει ένα ρόστερ σύμφωνα με τα δικά του standards. Υψηλή ένταση, επιθετικό transition και εναλλακτικοί πόλοι επιθετικά (o Γκούντουριτς μπορεί να αξιοποιηθεί στο έπακρο) είναι όλα εκεί και το στοίχημα εισόδου στα playoffs ίσως να είναι πολύ πιο βατό από τις αρχικές προσδοκίες αν και ακόμα είναι πολύ νωρίς. Η Φενερμπαχτσέ είναι μέχρι στιγμής η πιο ισορροπημένη ομάδα της διοργάνωσης όχι μόνο σε όρους επίθεσης - άμυνας αλλά και σε έντασης - λαθών. Τα διαφορετικά χαρακτηριστικά της ομάδας ιδιαιτέρως στα φτερά και την περιφέρεια δημιουργούν μια "Λερναία Ύδρα" που μπορεί να προσαρμοστεί στις διαφορετικές συνθήκες εντός αγώνα. Στα μέρη μας ιδιαίτερη έμφαση από τον τύπο δίνεται στην αποτελεσματικότητα του Καλάθη (ιντριγκάρει η σύγκριση με την περσινή χρησιμοποίηση από τον Σάρας) όμως η τόσο μεγάλη διαφορά αποτελεσματικότητας (14 πόντοι περισσότεροι ανά 100 κατοχές) δεν προκύπτει από το ατού ενός παίκτη. Άλλωστε η πιο αποτελεσματική τριπλέτα της Φενερμπαχτσέ μέχρι στιγμής στο παρκέ είναι οι Wilbekin, Pierre και Motley. Αν οι πρώτοι δύο είναι γνωστό τί μπορούν να προσφέρουν σε επίπεδο Euroleague, o Motley εντυπωσιάζει καθώς φαίνεται να ξεπερνά τον Jekiri σε usage συνθέτοντας ίσως το πιο έτοιμο ζευγάρι της διοργάνωσης στην θέση 5 για την ώρα. Όλα αυτά, ενώ το μεγάλο όπλο που ονομάζεται Bjelica είναι ακόμα ανέτοιμος και όταν φτάσει η ώρα της επανένταξης σταδιακά, μπορεί να προσφέρει extra playmaking και decision, ενώ είμαι βέβαιος πως τα αγαπημένα pindowns από το μπλοκάκι του coach θα εμπλουτίσουν το επιθετικό ρεπερτόριο. Εντυπωσιακό ξεκίνημα.
Ακόμα μια "παλιοσειρά" της Euroleague θέτει υποψηφιότητα για τα playoffs αν και θα πρέπει να λύσει αρκετά ζητήματα. O Messina στελέχωσε την ομάδα με εμπειρία, παίκτες που μπορούν να λειτουργήσουν στο set παιχνίδι και να "σπρώξουν" τον αντίπαλο. Τα γνωστά ψηλά σχήματα του coach παραδοσιακά ενισχύουν τα μετόπισθεν και εξασφαλίζουν το rebound. Οι αλλαγές ήταν πολλές ιδίως στην περιφέρεια αφού με εξαίρεση τον Hall ο οποίος προσαρμόστηκε στις επιταγές του παιχνιδιού, Pangos, Mitrou Long, Baron, Tonut ήρθαν για να ανανεώσουν την ελλιπή περσινή γραμμή. Το βασικό πρόβλημα ως τώρα είναι η έλλειψη του ζητούμενου two-way χαρακτήρα της ομάδας καθώς η επίθεση μπορεί να χαρακτηριστεί το λιγότερο στατική. Η Μιλάνο που θα περιμέναμε ακόμα μια χρονιά να κεφαλαιοποιήσει στο έπακρο το κάθετο παιχνίδι ιδιαιτέρως με τα στοιχεία που φέρνουν οι Davies και Hines, πάσχει σε αυτόν τον τομέα με συνέπεια να εξαρτάται περισσότερο από το αναμενόμενο από το μακρινό σουτ. Και αν οι "γωνίες" είναι βάλσαμο για την ομάδα, δεν φαίνεται να είναι προϊόν στοχευμένης υπερφόρτωσης αλλά προσωπικής ικανότητας με την ευστοχία σε επιθέσεις που λήγουν να βρίσκεται σε παραπάνω από το φυσιολογικό επίπεδο. Η Μιλάνο έχει αρκετό δρόμο να διανύσει στο επιθετικό κομμάτι, ενώ στην άμυνα και τον ρυθμό παίρνει ήδη υψηλό βαθμό πάντα σε σύγκριση με τα γνωστό playstyle του Messina. Η αλήθεια είναι πως κουράζει αρκετά το μάτι στην παρούσα φάση, άλλωστε σχεδόν ποτέ οι ομάδες του coach δεν ενθουσίαζαν και μάλιστα τόσο νωρίς. Όμως είναι σχεδόν βέβαιο πως η πρόοδος θα έρθει και με το βάθος που κρύβει αυτό το ρόστερ, δύσκολα δεν θα βρεθεί σε θέση ανταγωνιστή με ή χωρίς πλεονέκτημα.
Η Μακάμπι από την πλευρά της κατάφερε να χάσει το μεγάλο στοίχημα του καλοκαιριού αφού τελικά ο Pascual δεν έδωσε την υπογραφή του, ένα ακόμα μικρό δείγμα πως το brand έχει χάσει αρκετή από την αίγλη του παρελθόντος. Στο τιμόνι βρίσκεται ο Kattash που δεν φοβήθηκε να προσθέσει Brown, Baldwin, Hilliard, Hollins. Όλοι τους παίκτες με έμφαση στην ατομική εκτέλεση και με φανερή προτίμηση στην επίθεση έναντι της άμυνας. Στην frontcourt συναντάμε τους Poythress, Nebo και μάλιστα με αρκετό χρόνο στο παρκέ μαζί συνθέτοντας ένα σχετικά παράδοξο δίδυμο. Με έμφαση στο rebound και την ατομική δύναμη αλλά με αρκετούς περιορισμούς τόσο στους επιθετικούς χώρους όσο και στις αποστάσεις. Η Μακάμπι τρέχει, εκτελεί γρήγορα και δεν δείχνει καθόλου διατεθειμένη να κόψει αυτόν τον ρυθμό. Στο πλαίσιο που ιστορικά της αναλογεί θα έλεγε κάποιος, θέλει να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ που δίνει η επίθεση αλλά φυσικά και η τεράστια έδρα της. Ωστόσο, ενώ το επιθετικό transition βρίσκεται εκεί, στο αμυντικό τα πράγματα είναι εντελώς αντίστροφα. Αυτό είναι και ιδιαιτέρως σημαντικό καθώς η Μακάμπι δείχνει ικανή να πνιγεί όχι μόνο από το low tempo του αντιπάλου αλλά ακόμα και όταν ο αντίπαλος καταφέρει να τρέξει στο γήπεδο πιο γρήγορα από αυτήν. Η λογική του απαραίτητου αμυντικού rebound για αυτό το αγωνιστικό πλαίσιο και τα σχήματα που επιστρατεύει ο Kattash για την επίτευξη του, στερεί στο αμυντικό transition την συνέπεια αλλά και στο περιφερειακό σουτ τις σωστές αποστάσεις. Η Μακάμπι αποτελεί ένα μεγάλο ερωτηματικό φέτος και δείχνει να θέλει να ακολουθήσει την λογική της Εφές αλλά με άγαρμπο τρόπο. Όσο η αγωνιστική συνύπαρξη Brown - Baldwin παραμένει σταθερή και αν το αμυντικό transition βελτιωθεί, η Μακάμπι θα έχει την ευκαιρία της για ένα καλό πλασάρισμα. Δεν είναι όμως τόσο απλό.
Μιας και μιλήσαμε για μίμηση, φαίνεται πως ο Ataman έχει βαλθεί να τρελάνει την Ευρώπη. Κλασσικά πια ξεκινάει την χρονιά με σβηστές μηχανές ελέω και της έλλειψης Larkin. Ο coach ανανέωσε το ρόστερ και δίπλα στους Micic, Larkin πρόσθεσε τον Clyburn ως τον τρίτο πόλο κάνοντας ακόμα δυσκολότερη την επιλογή για την αντίπαλη άμυνα. Ποιον να πρωτομαρκάρεις δηλαδή σε μια ομάδα που ξέρει να βρίσκει την φόρμα της κάπου τον Απρίλιο. Ομολογώ ότι η προσθήκη του Polonara μου φάνηκε εξαιρετική ωστόσο μέχρι ώρας είναι το λιγότερο χλιαρός, ενώ αντίθετα ο M'Baye που πίστευα πως επέλεξε λάθος ομάδα έχει προσαρμοστεί αρκετά. Κάτι ξέρει ο Ataman που διάλεξε και τον Zizic για βασικό στην θέση 5 αλλά ως τώρα έχει καταφέρει να κρατήσει απόλυτα ενεργούς και τους τρεις διαθέσιμους centers. Αν παίζεις στοίχημα κατά πάσα πιθανότητα σιχαίνεσαι αυτήν την ομάδα γιατί είναι ικανή να χάσει και να κερδίσει τον οποιονδήποτε. Ο coach μοιράζει τον χρόνο στους παίκτες και κάποιες φορές με εντελώς απροσδόκητο τρόπο, όμως ακόμα και έτσι έχει αποδείξει πως μπορεί να διατηρεί την ισορροπία του συνόλου. Ο Ataman έχει καταφέρει να γράψει τη δικιά του ιστορία και χωρίς την πίεση του πρέπει, θα κάνει ακόμα μια προσπάθεια για την κορυφή. Κανείς δεν δικαιούται να χρίσει outsider αυτήν την Εφές, ειδικά όταν το ημερολόγιο δείξει Άνοιξη.
Ο Mumbru είναι ένας πρωτάρης στην Euroleague από τον πάγκο και η διαχείριση που χρειάζεται είναι πάντα πιο δύσκολη την πρώτη φορά. Η Βαλένθια που κατά κανόνα επέλεγε ένα πιο ελεγχόμενο μπάσκετ με εξορθολογισμένη ανάπτυξη αλλά και έλλειψη αθλητικότητας, φαίνεται να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στους δύο κόσμους, τη φιλοσοφία της και τις επιταγές της σύγχρονης εποχής για πιο αθλητικό και γρήγορο μπάσκετ. H παρουσία των Dubljevic, Claver πέρα από εμπειρία δίνει ικανότητα διαβάσματος και χώρους. Φυσικά η μεγάλη μεταγραφή είναι ο Jones που κέρδισε με το σπαθί του το επόμενο βήμα στην καριέρα του μετά την εκπληκτική χρονιά με την Βιλερμπάν. Η Βαλένθια δείχνει διατεθειμένη να τρέξει περισσότερο από ποτέ χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα παίξει όλα τα παιχνίδια με το πόδι στο γκάζι. Σουτάρει αρκετά και χωρίς φόβο, ενώ είναι πραγματικά άτυχη με τον τραυματισμό του Rivero που μπορεί να φέρει στοιχεία εντός παρκέ που κανείς άλλος δεν διαθέτει. Η Βαλένθια δεν είναι ο ορισμός του low mistake παιχνιδιού, ενώ η απόδοσή της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το μακρινό σουτ. Ιδιαιτέρως ικανή στο rebound και με έλλειψη στο κάθετο παιχνίδι, είναι αναγκασμένη να βρει τις συνεργασίες τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα. Η Βαλένθια σχεδόν πάντα έπιανε υψηλή απόδοση σε κάποια διαστήματα εντός χρονιάς όμως η έλλειψη ενέργειας της στερούσε την δυνατότητα να χτίσει σε αυτό. Δεν θα μας κάνει καμία έκπληξη αν η ιστορία επαναληφθεί.
Για το τέλος αφήσαμε τον πολυνίκη Obradovic. Με την ομάδα που εκκίνησε πριν 30 και βάλε χρόνια, επιστρέφει στον θεσμό που ξέρει όσο κανένας άλλος. Ο Ζοτς έφτιαξε ένα νεανικό σύνολο που στόχο έχει την διαρκή βελτίωση με τον ενθουσιασμό που φέρνει αυτός που θέλει να αποδείξει πράγματα αλλά και του εντυπωσιακού κοινού που στηρίζει την ομάδα. Για την ώρα η γραμμή των ψηλών δείχνει φτωχή αφού μετά τους Lessort και Leday κανένας άλλος δεν έχει καταφέρει να δώσει τα αναμενόμενα. Ωστόσο και οι δύο έχουν ξεκινήσει το λιγότερο εντυπωσιακά και αν εκμεταλλευτούν τις οδηγίες του Ζοτς, έχουν την ευκαιρία να εξελίξουν το παιχνίδι τους άμεσα. Punter, Nunnally, Παπαπέτρου συνθέτουν μια πληρέστατη γραμμή εναλλακτικών επιλογών, ενώ οι Exum, Madar, Andjusic φαίνονται ικανοί να ανταπεξέλθουν στον ρόλο τους. Oι Exum, Παπαπέτρου μπορούν να τονώσουν την αθλητικότητα και πίεση αφού η ικανότητα τους να κατέβουν θέση σημαίνει πολλά για μια περιφέρεια που πονά στην άμυνα. Η ικανότητα στο rebound των Lessort και Leday προσπαθεί να συμμαζέψει την κατάσταση όμως ακόμα και έτσι, τα αμυντικά προβλήματα είναι μεγάλα. Οι περιστροφές και οι αποστάσεις χάνονται σχετικά εύκολα, ενώ είναι απορίας άξιο πως ο Lessort καταφέρνει να ολοκληρώσει παιχνίδια με υψηλό χρόνο συμμετοχής χωρίς 5 φάουλ, όταν τις περισσότερες φορές καλείται αυτός να απορροφήσει την επαφή όχι μόνο των αντίπαλων center αλλά και περιφερειακών. Όσο όμως τα πράγματα είναι άσχημα στην άμυνα, τόσο καλά είναι στην επίθεση. Η Παρτιζάν έχει καταφέρει να γεμίσει το ρόστερ της με παίκτες που διαθέτουν αξιόπιστο σουτ και καλή εκτέλεση μετά από τρίπλα. Χωρίς το δημιουργό που από αυτόν περνούν τα πάντα στην οργάνωση, η Παρτιζάν έχει πολυπρόσωπη επίθεση με εξαιρετικό decision μέχρι στιγμής. Τα νούμερα της είναι ασύλληπτα αλλά και κατά κάποιον τρόπο "πλαστά" αφού έχει αντιμετωπίσει ομάδες με χαμηλούς δείκτες αποτελεσματικότητας στην άμυνα. Αυτό όμως δεν αναιρεί την δουλειά που έχει γίνει και φαίνεται, αδικεί όμως το τελικό αποτέλεσμα καθώς η άμυνα αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει αυτήν την υπεροχή.
