';
?>
We feel devotion
DataCenter
EUROLEAGUE HISTORY
Από τον Ford στον ...Langford!
Μια ιστορική διαδρομή στους αρχισκόρερς της EuroLeague ανά χρονιά και στα μεγαλύτερα σημεία αναφοράς δύο διαφορετικών εποχών.
Δημοσιεύτηκε: 10/04/2017 12:48
To μακρινό 2000 αποτέλεσε μια χρονιά – ορόσημο για το άθλημα του μπάσκετ στη Γηραιά Ήπειρο, μια χρονιά που επισημοποιήθηκε το λεγόμενο «σχίσμα» μεταξύ της FIBA και της Ένωσης Ευρωπαϊκών Επαγγελματικών Συνδέσμων Καλαθοσφαίρισης (ULEB). Έτσι τη σεζόν 2000-2001 για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκαν δύο ευρωπαϊκές διοργανώσεις, η Suproleague υπό την αιγίδα της Διεθνούς Ομοσπονδίας και η Euroleague υπό την αιγίδα μιας νεοσύστατης τότε οργάνωσης, της «Euroleague Basketball» σε συνεργασία με την ULEB.
Σε αυτήν την πρώτη νέα μεγάλη διοργάνωση συμμετείχαν 24 ομάδες, μεταξύ των οποίων τέσσεριες ελληνικές. Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ αλλά και το Περιστέρι ήταν οι ομάδες που πήραν γεύση από το πρώτο ...Devotion (ο Παναθηναϊκός επέλεξε να αγωνιστεί στη διοργάνωση της FIBA).
Ένα Περιστέρι (υπό την καθοδήγηση του Αργύρη Πεδουλάκη) που το ρόστερ του αποτελούνταν από μερικούς σπουδαίους νέους Έλληνες παίκτες (Τσαρτσαρής, Παπαμακάριος, Πελεκάνος κ.α.) αλλά και ξένους εγνωσμένης αξίας (Dinkins, Savrasenko, Andersen). Αν μη τι άλλο όμως, ξεχώριζε η παρουσία του μεγάλου σκόρερ, του τεράστιου Alphonso Ford.
Ο απόφοιτος του Mississippi Valley State University, με το οποίο «έσπασε» όλα τα κοντέρ στο κολεγιακό πρωτάθλημα (πρώτος παίκτης στην ιστορία του κολεγιακού με πάνω από 25 πόντους μ.ο. και τις 4 χρονιές), μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το NBA (Sixers, SuperSonics), αγωνίστηκε από τη σεζόν 1995-96 στην Ευρώπη με τη φανέλα αρκετών συλλόγων και κυρίως ελληνικών (Παπάγου, Σπόρτινγκ), πριν μετακομίσει στην ομάδα της «δυτικής όχθης» το 1999, στην οποία και έμεινε για δύο σεζόν. Ακολούθησαν Ολυμπιακός (2001-02), Siena (2002-03) και Scavolini Pesaro (2003-04) πριν μπει ένα άδοξο αλλά συνάμα και απροσδόκητο τέλος σε μια μεγάλη καριέρα, λόγω της λευχαιμίας από την όποια έπασχε για 7 χρόνια.
Τι έκανε λοιπόν ο πρώτος σκόρερ μέχρι και σήμερα (σε μ.ο.) σε αυτήν την πρώτη Euroleague, αλλά και ποιοι ήταν οι «διάδοχοι» του τις επόμενες χρονιές; Ας τα θυμηθούμε αναλυτικά μέσω αυτής της «μίνι» ιστορικής διαδρομής που φαίνεται πως καταλήγει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στον Keith Langford, ο οποίος θυμίζει με πολλούς τρόπους τον αδιαμφισβήτητα κορυφαίο, Alphonso Ford.
Μυθική μπορεί να χαρακτηριστεί η πρώτη συμμετοχή του Αμερικανού στα μεγάλα ευρωπαϊκά σαλόνια, αφού σε 12 παιχνίδια στην διοργάνωση σημείωσε 312 πόντους, οδηγώντας την ομάδα του στα Play-offs, με ρεκόρ 7-3 στην κανονική περίοδο. Εκεί έπεσε πάνω στην Tau Ceramica (μετέπειτα φιναλίστ), κάτι όμως που δεν τον εμπόδισε να πραγματοποιήσει την καλύτερη του εμφάνιση στο πρώτο παιχνίδι της σειράς, όταν και σημείωσε 41 (!) πόντους σε 37 λεπτά συμμετοχής, με 9/19 δίποντα, 3/4 τρίποντα και 14/15 βολές! Ο μ.ο. των 26 πόντων πραγματικά φαντάζει αδύνατο να καταρριφθεί τα επόμενα χρόνια.
Οι «τρομακτικές» εμφανίσεις του με το Περιστέρι έφεραν την μεταγραφή του στον Ολυμπιακό και έτσι ο Ford συνέχισε από εκεί που σταμάτησε την προηγούμενη χρονιά. Στην πρώτη ενιαία μάλιστα διασυλλογική διοργάνωση της Ηπείρου, μετά το «σχίσμα» της προηγούμενης χρονιάς, ο Ford αγωνίστηκε σε 20 αγώνες με την «ερυθρόλευκη» φανέλα (14 Regular Season και 6 στο νεοσύστατο τότε Top16) στους οποίους και πέτυχε –αθροιστικά- 495 πόντους! Τρεις φορές ξεπέρασε, μάλιστα, το «φράγμα» των 30. Με 31 φόρτωσε το καλάθι της Benetton, με 33 αυτό του Παναθηναϊκού και με 34, στην κορυφαία του επιθετική συγκομιδή, εκείνο της Unicaja στην Ισπανία για την 4η αγωνιστική της κανονικής περιόδου.
Μετά από δύο χρονιές που ο Ford έκανε τα αντίπαλα καλάθια να μοιάζουν σαν ...βαρέλι, ήταν η σειρά του νεαρού Σέρβου να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ της Euroleague με εξίσου εντυπωσιακά νούμερα. Ο 22χρονος τότε Vujanic σημείωσε 361 πόντους στα 14 παιχνίδια της Partizan, όλα στην κανονική διάρκεια της διοργάνωσης, με κορυφαία επίδοση τους 36 πόντους που πέτυχε εναντίον της Virtus Bologna, παιχνίδι στο οποίο έμεινε στο παρκέ για 38 λεπτά έχοντας 8/16 δίποντα, 2/5 τρίποντα και 14/16 βολές. Όσο για τον Ford; Μπορεί να έμεινε ...χαμηλά για τα δεδομένα του, με 17.9 πόντους μ.ο., αυτό όμως έγινε σε μια σαφώς ποιοτικότερη –από τις προηγούμενες- ομάδες του (Montepaschi Siena), οδηγώντας τη μάλιστα μέχρι και το Final 4 της διοργάνωσης.
Στην πρώτη του συμμετοχή στην Euroleague ο Αμερικανός, μετέπειτα γνωστός μας από το πέρασμα του από τον Ολυμπιακό, συνέχισε στους ρυθμούς των προκατόχων του και με 351 πόντους σε 14 παιχνίδια με τη φανέλα της πολωνικής Slask αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. Οι 31 πόντοι που πέτυχε κόντρα στην ...μετέπειτα ομάδα του, τον Ολυμπιακό, αποτελούν την καλύτερη του επίδοση εκείνης της χρονιάς, ενώ άλλες δυο φορές σταμάτησε στους 30, έχοντας παράλληλα μόνο δύο εμφανίσεις κάτω των 20 πόντων!
Ο αιφνίδιος θάνατος του Alphonso Ford στις 4 Σεπτεμβρίου του 2004 έσκασε σαν «βόμβα» εκείνη την εποχή. Λίγο λιγότερο των δύο εβδομάδων ήταν όταν ο ίδιος είχε ανακοινώσει την απόσυρσή του από την ενεργό δράση λόγω της λευχαιμίας που είχε διαγνωσθεί από το 1997 αλλά κατάφερνε να νικά για τόσα χρόνια, χωρίς κανένας να γνωρίζει την κατάστασή του.
Η Euroleague, ως ελάχιστο φόρο τιμής στο πρόσωπό του, καθιέρωσε το «Alphonso Ford Top Scorer Trophy», το βραβείο πρώτου σκόρερ δηλαδή της διοργάνωσης, αναγνωρίζοντας με αυτόν τον τρόπο και επίσημα στον Ford ότι επρόκειτο όχι μόνο για το μεγαλύτερο σκόρερ της σύντομης τότε - αλλά και μετέπειτα, όπως αποδείχθηκε- ιστορίας της, αλλά και έναν εκ των πιο χαρισματικών παικτών που έχει πατήσει στα ευρωπαϊκά παρκέ.
Πρώτος κάτοχος του «Alphonso Ford Top Scorer Trophy» (μέχρι και την προηγούμενη χρονιά δεν υπήρχε επίσημο βραβείο για τον πρώτο σκόρερ) ο Αμερικανός της ιταλικής Pesaro, στην πρώτη του (και αυτός) χρονιά στην διοργάνωση. Με 413 πόντους σε 20 αγώνες οδήγησε την ομάδα του ένα βήμα μακριά από το Final 4, έπεσε όμως πάνω στην μεγάλη Maccabi της εποχής και αποκλείστηκε με 2-0 ήττες στα Play-offs. Τρεις φορές σημείωσε από 32 πόντους (ρεκόρ καριέρας συνολικά στη διοργάνωση), οι δύο μάλιστα κόντρα στους Ισραηλινούς (μία στην κανονική περίοδο και μία στην postseason).
Το πιο αξιοσημείωτο βέβαια είναι ότι ο Smith αποτέλεσε ουσιαστικά το διάδοχο του Ford στην ομάδα, με τον αείμνηστο Αμερικανό να αγωνίζεται την τελευταία του σεζόν (2003-2004) στη Scavolini, την οποία οδήγησε στην 4η θέση του ιταλικού πρωταθλήματος και στην έξοδό της στην EuroLeague της επόμενης σεζόν.
Από Αμερικανό σε Αμερικανό και από ιταλική ομάδα σε ιταλική, το βραβείο την επόμενη σεζόν κατέληξε στα χέρια του –επίσης γνωστού μας- Drew Nicholas. Στην πρώτη του χρονιά στην Euroleague και αυτός, κατάφερε να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ, πιο δύσκολα ωστόσο από τους προηγούμενους, αφού πέτυχε μόλις 28 πόντους περισσότερους (369) από τον δεύτερο σκόρερ της χρονιάς Scoonie Penn (341) στον ίδιο αριθμό παιχνιδιών (20).
Ο δεύτερος Σέρβος της λίστας, μετά τον Vujanic, που έρχεται να σπάσει την πρωτοκαθεδρία των Αμερικανών στη συγκεκριμένη κατηγορία, αφού γίνεται ο πρώτος Ευρωπαίος που κατακτά το συγκεκριμένο βραβείο. Ο Rakočević είναι ο μοναδικός παίκτης ως σήμερα με 3 κατακτήσεις, πιστοποιώντας (και) με αυτόν τρόπο την εκτελεστική του δεινότητα. Τη σεζόν 2006-2007 οδήγησε την Tau ως το Final 4 της Αθήνας, έχοντας (πριν από αυτό) 16.85 πόντους μ.ο. (337 σε 20 αγώνες), επικρατώντας στο νήμα του Juan Carlos Navarro που τέλειωσε τη σεζόν με 16.77 (369 σε 22 αγώνες)! Στην ουσία ανακηρύχθηκε νικητής για ένα δίποντο!
Απαραίτητη υποσημείωση: ο Rakočević έπεσε στους 16.2 πόντους μ.ο., λόγω των ...χαμηλών πτήσεων στο Final 4, και έτσι βρίσκεται πίσω από τον Navarro στη συνολική λίστα εκείνης της σεζόν. Παρ' όλα αυτά το βραβείο απονέμεται μετά τη λήξη των Play-offs στους παίκτες.
Μετά από δύο χρονιές όπου οι νικητές του «Alphonso Ford Top Scorer Trophy» ...περιορίστηκαν σε χαμηλά επίπεδα, εμφανίστηκε ο Marc Salyers της γαλλικής Roanne και επανέφερε τα νούμερα σε άνω των 20 πόντων ανά αγώνα επίπεδα, για τελευταία μάλιστα φορά έως σήμερα! Στην πρώτη και μοναδική του χρονιά στην Euroleague, o Αμερικανός power forward έσπασε την παράδοση των γκαρντ και σημείωσε 305 πόντους στα 14 παιχνίδια της ομάδας του στην πρώτη φάση του θεσμού, κερδίζοντας ...άκοπα τον τίτλο του πρώτου σκόρερ για εκείνη τη χρονιά. Οι 40 πόντοι του κόντρα στην Fenerbahce Ulker αποτέλεσαν μάλιστα και το career-high του στην διοργάνωση!
Δεύτερη κατάκτηση μέσα σε τρία χρόνια για τον πρώην «άσσο» της πάλαι ποτέ Tau Ceramica, ανεβάζοντας μάλιστα και το προσωπικό του ρεκόρ κατά 1.2 πόντους περίπου. Οι 31 πόντοι που πέτυχε κόντρα στην Lottomatica Roma αποτελούν όχι μόνο την καλύτερη του επιθετική συγκομιδή εκείνης της σεζόν αλλά και ολόκληρης της καριέρας του στα 9 χρόνια της παρουσίας του στην διοργάνωση!
O Λιθουανός forward αποτέλεσε μια από τις αρκετές μεταγραφές-«βόμβα» του Ολυμπιακού εκείνης της περιόδου, οδηγώντας εκ του ασφαλούς την ομάδα του Πειραιά στο δεύτερό τους συνεχόμενο Final 4. Ο πρώην ΝΒΑer πέτυχε 345 πόντους στα 20 παιχνίδια του στην διοργάνωση (χωρίς τα 2 του Final 4), 8 μόλις παραπάνω από τον Qyntel Woods της Prokom, παίρνοντας το βραβείο κυριολεκτικά στο νήμα, αποτελώντας έτσι μόλις το δεύτερο φόργουορντ, μετά τον Salyers, που κατακτά το βραβείο.
Έκανε ένα χρόνο ...διάλειμμα και επανέρχονταν στην κορυφή της λίστας των σκόρερς ο Σέρβος εκείνη την περίοδο. Τρίτη λοιπόν κατάκτηση του «Alphonso Ford Top Scorer Trophy» μέσα σε 5 σεζόν, αυτή την φορά με την Efes Pilsen. Σε 14 συμμετοχές (σε μια σεζόν με μάξιμουμ 23 αγώνες) πέτυχε 241 πόντους σε κάτι λιγότερο μάλιστα από 30 λεπτά συμμετοχής κατά μ.ο.
O εκρηκτικός PG της ιταλικής Siena κατάφερε να αποσπάσει το βραβείο εκείνης της χρονιάς από τον Βασίλη Σπανούλη (16.5 μ.ο. χωρίς το Final 4) με 287 συνολικά πόντους σε 17 παιχνίδια, με την δεύτερη χαμηλότερη συγκομιδή (μετά το 2007) σε μ.ο. στην ιστορία (έως τότε) της διοργάνωσης.
Ίδια ομάδα, ίδια θέση, ίδια εθνικότητα αλλά διαφορετικό όνομα πάνω στο βραβείο του πρώτου σκόρερ της Euroleague. Ο Βrown πήρε τη θέση του McCalebb στο ρόστερ της Siena την χρονιά 2012-13 και κατάφερε να δημιουργήσει μια μίνι παράδοση με δυο σερί κατακτήσεις από τον PG της ίδιας ομάδας (και να συνεχίσει την παράδοση των ηγετικών και ιδιαίτερα ικανών σκόρερ PG, που είχε ξεκινήσει από τον Terrell McIntyre) Στην πρώτη χρονιά της διοργάνωσης με το μέχρι πέρυσι γνωστό format (10 παιχνίδια Regular Season, 14 Τop16 και έπειτα Play-offs), o Βrown κατάφερε να πετύχει 452 πόντους χωρίς να χάσει παιχνίδι στις δύο πρώτες φάσεις με κάποιες αξιομνημόνευτες επιδόσεις που θύμιζαν ...προηγούμενη δεκαετία. Πιο συγκεκριμένα πέτυχε 34 πόντους κόντρα στην γαλλική Elan Chalon στην πρώτη φάση, επίδοση όμως που δεν αποτέλεσε το ρεκόρ καριέρας του, αφού λίγους μήνες αργότερα ξεπέρασε και το φράγμα των 40 πόντων, με τους 41 που πέτυχε στην έδρα της Fenerbahce Ulker Istanbul (με ranking 50) για την 2η αγωνιστική του Top16!
Μετά από 4 χρονιές στην Euroleague ο μεγάλος Keith κατάφερε να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 17.6 πόντους ανά αγώνα. Μάλιστα το κατόρθωμά του αυτό αποκτά ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα αν αναλογιστεί κανείς ότι το πέτυχε με μια άκρως ανταγωνιστική ομάδα που έχασε την πρόκριση στο Final 4 από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Maccabi έπειτα από την συγκλονιστικότερη σειρά Play-offs που έχουμε παρακολουθήσει έως σήμερα. Ο Langford αγωνίστηκε σε 25 από τα 28 παιχνίδια που έδωσε η Milano εκείνη τη σεζόν και πέτυχε 439 πόντους, με κορυφαία του επίδοση τους 29, σε τρία παιχνίδια μάλιστα (Zalgiris, Ολυμπιακός και Malaga τα «θύματά» του).
To δικό του ...ξεπέταγμα έκανε με τη φανέλα της Nizhny στην πρώτη και τελευταία (ως τώρα) συμμετοχή των Ρώσων στην διοργάνωση, ο Αμερικάνος Point Guard. Ο Rochestie πέτυχε 397 πόντους σε 21 συμμετοχές (30 λεπτά μ.ο.), μένοντας μάλιστα διψήφιος σε κάθε μία από αυτές, με κορυφαία του βραδιά εκείνη κόντρα στην Sasari όπου μέτρησε 29, με 4/6 δίποντα, 5/9 τρίποντα και 6/7 βολές.
O Γάλλος σάρωσε τα βραβεία στην περυσινή διοργάνωση αφού εκτός από MVP της χρονιάς κατέκτησε και το «Alphonso Ford Top Scorer Trophy», πετυχαίνοντας 473 πόντους στα 25 (από τα συνολικά 27 που έδωσε η CSKA) παιχνίδια που αγωνίστηκε μέχρι και το Final 4. Εκεί σημείωσε άλλους 52 (30 στον ημιτελικό και 22 στον τελικό) για να αναδειχτεί τελικά και MVP του Final 4! Κορυφαία του εκτελεστική βραδιά η νύχτα του ημιτελικού κόντρα στην Lokomotiv, επίδοση που «έπιασε» άλλη μια φορά μέσα στη σεζόν, στο παιχνίδι μέσα στη Βαρκελώνη για την 10η αγωνιστική του Top16. Αξιοσημείωτο ότι από τα 29 συνολικά παιχνίδια του πέρυσι (μαζί με του Final 4) μόνο σε ένα έμεινε με μονοψήφιο αριθμό πόντων (στο πρώτο αγώνα Play-offs κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα).
Και επιτέλους ξανά 20άρα! Μετά από 8 χρονιές και τον Marc Salyers, ο Keith Langford επαναφέρει τον μ.ο. σε πόντους στα επίπεδα άνω των 20, αποδίδοντας με τον καλύτερο τρόπο τη δέουσα τιμή στο «Alphonso Ford Top Scorer Trophy». Ένας αν όχι «άξιος», αλλά σίγουρα «συνεχιστής» του τεράστιου Alphonso Ford πραγματοποίησε πράγματα (στα 34 του μάλιστα) που σίγουρα είχαμε χρόνια να δούμε στα ευρωπαϊκά παρκέ.
Αν μάλιστα ο Nando De Colo διατηρήσει το μέσο όρο των 20.1 πόντων μετά και τα Playoffs με την Baskonia, τότε για πρώτη φορά μετά από τη σεζόν 2003-2004 θα υπάρχουν δύο παίκτες με μέσο όρο μεγαλύτερο των 20 πόντων σε μια χρονιά!
Ναι μεν βρισκόταν σε μια ομάδα ...«παλαιάς κοπής» αλλά με το μπάσκετ να έχει αλλάξει σαφώς κατεύθυνση και χαρακτήρα, με τις άμυνες πιο σκληρές και αθλητικές, το επίτευγμά του μόνο αμελητέο δεν είναι. Αγωνίστηκε σε 28 από τα 30 παιχνίδια (34 λεπτά μ.ο.) στη φετινή ανανεωμένη EuroLeague και πέτυχε συνολικά 609 πόντους (από τους 2298 της ομάδας του), χωρίς να έχει παιχνίδι με λιγότερους από 11. Την 4η αγωνιστική, μάλιστα, πέτυχε 36 κόντρα στην CSKA, κάνοντας νέο ρεκόρ καριέρας στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης, ενώ σε άλλα 18 παιχνίδια ξεπέρασε τους 20!
Παράλληλα, φέτος έδειξε πιο winner από ποτέ, χαρακτηρισμός που μάλλον ...απουσίαζε από την περιγραφή του τα προηγούμενα χρόνια. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο πρώτος αγώνας Playoffs της Μιλάνο με την Μακάμπι το 2014, όπου στο αποκορύφωμα μιας επικής ανατροπής των Ισραηλινών, ο ηγέτης της ιταλικής ομάδας αστοχεί στην τελευταία κρίσιμη επίθεση (κόβεται από τον Tyus), ενώ στη συνέχεια ευστοχεί στη μία από τις δύο ελεύθερες βολές, στέλνοντας το ματς στην παράταση. Τελικά, η Μακάμπι απέδρασε με το ροζ φύλλο αγώνα και επέστρεψε λίγες μέρες αργότερα στο ίδιο γήπεδο για να ολοκληρώσει το έργο της και να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Φέτος, μπορεί η ομάδα του να απέφυγε την τελευταία αγωνιστική την τελευταία θέση της βαθμολογίας, πραγματοποιώντας μόνο 8 νίκες, ωστόσο οι μισές και πλέον από αυτές ήταν ξεκάθαρα “υπόθεση” Langford. Φενερμπαχτσέ (εκτός), Ερυθρός Αστέρας (εντός), Ζαλγκίρις (εκτός) και Παναθηναϊκός (εντός) ήταν μερικές από τις ομάδες που ...ακόμα θυμούνται τα φαρμακερά σουτ του Αμερικανού, ενώ στις νίκες αυτές θα μπορούσαν να προστεθούν κι άλλα παιχνίδια, όπως με την Μπασκόνια και την Ζαλγκίρις εντός έδρας, τα οποία χάθηκαν οριακά, παρά τις ...παραστάσεις του εκπληκτικού αυτού σκόρερ. Έτσι, ο Langford θύμισε αγωνιστικές συνθήκες άλλης εποχής, όπου ..."ένας κούκος φέρνει την άνοιξη", αν όχι σε μια ολόκληρη άκρως απαιτητική σεζόν, τουλάχιστον σε μερικούς αγώνες αυτής, διαδεχόμενος ιστορικά, όχι μόνο τον Alphonso Ford, αλλά και μια σειρά άλλων εξαίρετων Αμερικανών shooting guards που άφησαν το στίγμα τους στη διοργάνωση, όπως ο Marcus Brown, ο Trajan Langdon, ο Louis Bullock και άλλοι.
Ο Keith Langford έχει σκοράρει πλέον 2022 πόντους στην καριέρα του στην Euroleague, σε 118 ματς, κάτι που σημαίνει 17,14 μέσο όρο ανά αγώνα. Η επίδοση αυτή είναι η 4η καλύτερη στην ιστορία της Euroleague, ενώ κατέχει την πρωτιά από τους παίκτες που έχουν δώσει τριψήφιο αριθμό παιχνιδιών. Στη δεύτερη θέση της σχετικής λίστας βρίσκεται ο Dejan Bodiroga με ..."μόλις" 16,08 πόντους σε 100 αγώνες.
Για το τέλος, έχουμε αφήσει το καλύτερο: τις σκέψεις του Keith Langford για το μεγάλο του ίνδαλμα, Alfonso Ford, λίγο μετά την κατάκτηση του “Alphonso Ford Trophy” το 2014.
Απαραίτητη υποσημείωση: Το βραβείο θα δοθεί (όπως τονίστηκε και παραπάνω) μετά το πέρας των Play-offs, επομένως δεν έχει «κλειδώσει» ακόμα η απονομή στον Keith. Ο De Colo παραμονεύει για ένα ιδιότυπο back2back (κάτι που έχει πετύχει μόνο ο ίδιος ο Ford) αλλά χρειάζεται περίπου 30 πόντους μ.ο. στη σειρά με την Baskonia για να το πετύχει αυτό, σε μια σειρά 5 παιχνιδιών. Αν μάλιστα η σειρά ολοκληρωθεί νωρίτερα, οι απαιτήσεις μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο. Έτσι, λογικά μιλώντας, ο Langford θα λάβει για δεύτερη φορά τη συγκεκριμένη διάκριση. Σε κάθε περίπτωση όμως, η αξία του και οι ...μνήμες που ξυπνάει δεν χρειάζονται κανένα βραβείο για να αποτιμηθούν.
Σε αυτήν την πρώτη νέα μεγάλη διοργάνωση συμμετείχαν 24 ομάδες, μεταξύ των οποίων τέσσεριες ελληνικές. Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ αλλά και το Περιστέρι ήταν οι ομάδες που πήραν γεύση από το πρώτο ...Devotion (ο Παναθηναϊκός επέλεξε να αγωνιστεί στη διοργάνωση της FIBA).
Ένα Περιστέρι (υπό την καθοδήγηση του Αργύρη Πεδουλάκη) που το ρόστερ του αποτελούνταν από μερικούς σπουδαίους νέους Έλληνες παίκτες (Τσαρτσαρής, Παπαμακάριος, Πελεκάνος κ.α.) αλλά και ξένους εγνωσμένης αξίας (Dinkins, Savrasenko, Andersen). Αν μη τι άλλο όμως, ξεχώριζε η παρουσία του μεγάλου σκόρερ, του τεράστιου Alphonso Ford.
Ο απόφοιτος του Mississippi Valley State University, με το οποίο «έσπασε» όλα τα κοντέρ στο κολεγιακό πρωτάθλημα (πρώτος παίκτης στην ιστορία του κολεγιακού με πάνω από 25 πόντους μ.ο. και τις 4 χρονιές), μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το NBA (Sixers, SuperSonics), αγωνίστηκε από τη σεζόν 1995-96 στην Ευρώπη με τη φανέλα αρκετών συλλόγων και κυρίως ελληνικών (Παπάγου, Σπόρτινγκ), πριν μετακομίσει στην ομάδα της «δυτικής όχθης» το 1999, στην οποία και έμεινε για δύο σεζόν. Ακολούθησαν Ολυμπιακός (2001-02), Siena (2002-03) και Scavolini Pesaro (2003-04) πριν μπει ένα άδοξο αλλά συνάμα και απροσδόκητο τέλος σε μια μεγάλη καριέρα, λόγω της λευχαιμίας από την όποια έπασχε για 7 χρόνια.
Τι έκανε λοιπόν ο πρώτος σκόρερ μέχρι και σήμερα (σε μ.ο.) σε αυτήν την πρώτη Euroleague, αλλά και ποιοι ήταν οι «διάδοχοι» του τις επόμενες χρονιές; Ας τα θυμηθούμε αναλυτικά μέσω αυτής της «μίνι» ιστορικής διαδρομής που φαίνεται πως καταλήγει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στον Keith Langford, ο οποίος θυμίζει με πολλούς τρόπους τον αδιαμφισβήτητα κορυφαίο, Alphonso Ford.
2000-2001 Alphonso Ford (Peristeri) – 26 πόντοι μ.ο.
Μυθική μπορεί να χαρακτηριστεί η πρώτη συμμετοχή του Αμερικανού στα μεγάλα ευρωπαϊκά σαλόνια, αφού σε 12 παιχνίδια στην διοργάνωση σημείωσε 312 πόντους, οδηγώντας την ομάδα του στα Play-offs, με ρεκόρ 7-3 στην κανονική περίοδο. Εκεί έπεσε πάνω στην Tau Ceramica (μετέπειτα φιναλίστ), κάτι όμως που δεν τον εμπόδισε να πραγματοποιήσει την καλύτερη του εμφάνιση στο πρώτο παιχνίδι της σειράς, όταν και σημείωσε 41 (!) πόντους σε 37 λεπτά συμμετοχής, με 9/19 δίποντα, 3/4 τρίποντα και 14/15 βολές! Ο μ.ο. των 26 πόντων πραγματικά φαντάζει αδύνατο να καταρριφθεί τα επόμενα χρόνια.
2001-2002 Alphonso Ford (Olympiacos) – 24.8 πόντοι μ.ο.
Οι «τρομακτικές» εμφανίσεις του με το Περιστέρι έφεραν την μεταγραφή του στον Ολυμπιακό και έτσι ο Ford συνέχισε από εκεί που σταμάτησε την προηγούμενη χρονιά. Στην πρώτη ενιαία μάλιστα διασυλλογική διοργάνωση της Ηπείρου, μετά το «σχίσμα» της προηγούμενης χρονιάς, ο Ford αγωνίστηκε σε 20 αγώνες με την «ερυθρόλευκη» φανέλα (14 Regular Season και 6 στο νεοσύστατο τότε Top16) στους οποίους και πέτυχε –αθροιστικά- 495 πόντους! Τρεις φορές ξεπέρασε, μάλιστα, το «φράγμα» των 30. Με 31 φόρτωσε το καλάθι της Benetton, με 33 αυτό του Παναθηναϊκού και με 34, στην κορυφαία του επιθετική συγκομιδή, εκείνο της Unicaja στην Ισπανία για την 4η αγωνιστική της κανονικής περιόδου.
2002-2003 Milos Vujanic (Partizan) – 25.8 πόντοι μ.ο.
Μετά από δύο χρονιές που ο Ford έκανε τα αντίπαλα καλάθια να μοιάζουν σαν ...βαρέλι, ήταν η σειρά του νεαρού Σέρβου να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ της Euroleague με εξίσου εντυπωσιακά νούμερα. Ο 22χρονος τότε Vujanic σημείωσε 361 πόντους στα 14 παιχνίδια της Partizan, όλα στην κανονική διάρκεια της διοργάνωσης, με κορυφαία επίδοση τους 36 πόντους που πέτυχε εναντίον της Virtus Bologna, παιχνίδι στο οποίο έμεινε στο παρκέ για 38 λεπτά έχοντας 8/16 δίποντα, 2/5 τρίποντα και 14/16 βολές. Όσο για τον Ford; Μπορεί να έμεινε ...χαμηλά για τα δεδομένα του, με 17.9 πόντους μ.ο., αυτό όμως έγινε σε μια σαφώς ποιοτικότερη –από τις προηγούμενες- ομάδες του (Montepaschi Siena), οδηγώντας τη μάλιστα μέχρι και το Final 4 της διοργάνωσης.
2003-2004 Lynn Greer (Śląsk Wrocław) – 25.1 πόντοι μ.ο.
Στην πρώτη του συμμετοχή στην Euroleague ο Αμερικανός, μετέπειτα γνωστός μας από το πέρασμα του από τον Ολυμπιακό, συνέχισε στους ρυθμούς των προκατόχων του και με 351 πόντους σε 14 παιχνίδια με τη φανέλα της πολωνικής Slask αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. Οι 31 πόντοι που πέτυχε κόντρα στην ...μετέπειτα ομάδα του, τον Ολυμπιακό, αποτελούν την καλύτερη του επίδοση εκείνης της χρονιάς, ενώ άλλες δυο φορές σταμάτησε στους 30, έχοντας παράλληλα μόνο δύο εμφανίσεις κάτω των 20 πόντων!
Ο αιφνίδιος θάνατος του Alphonso Ford στις 4 Σεπτεμβρίου του 2004 έσκασε σαν «βόμβα» εκείνη την εποχή. Λίγο λιγότερο των δύο εβδομάδων ήταν όταν ο ίδιος είχε ανακοινώσει την απόσυρσή του από την ενεργό δράση λόγω της λευχαιμίας που είχε διαγνωσθεί από το 1997 αλλά κατάφερνε να νικά για τόσα χρόνια, χωρίς κανένας να γνωρίζει την κατάστασή του.
Η Euroleague, ως ελάχιστο φόρο τιμής στο πρόσωπό του, καθιέρωσε το «Alphonso Ford Top Scorer Trophy», το βραβείο πρώτου σκόρερ δηλαδή της διοργάνωσης, αναγνωρίζοντας με αυτόν τον τρόπο και επίσημα στον Ford ότι επρόκειτο όχι μόνο για το μεγαλύτερο σκόρερ της σύντομης τότε - αλλά και μετέπειτα, όπως αποδείχθηκε- ιστορίας της, αλλά και έναν εκ των πιο χαρισματικών παικτών που έχει πατήσει στα ευρωπαϊκά παρκέ.
2004-2005 Charles Smith (Scavolini Pesaro) – 20.6 πόντοι μ.ο.
Πρώτος κάτοχος του «Alphonso Ford Top Scorer Trophy» (μέχρι και την προηγούμενη χρονιά δεν υπήρχε επίσημο βραβείο για τον πρώτο σκόρερ) ο Αμερικανός της ιταλικής Pesaro, στην πρώτη του (και αυτός) χρονιά στην διοργάνωση. Με 413 πόντους σε 20 αγώνες οδήγησε την ομάδα του ένα βήμα μακριά από το Final 4, έπεσε όμως πάνω στην μεγάλη Maccabi της εποχής και αποκλείστηκε με 2-0 ήττες στα Play-offs. Τρεις φορές σημείωσε από 32 πόντους (ρεκόρ καριέρας συνολικά στη διοργάνωση), οι δύο μάλιστα κόντρα στους Ισραηλινούς (μία στην κανονική περίοδο και μία στην postseason).
Το πιο αξιοσημείωτο βέβαια είναι ότι ο Smith αποτέλεσε ουσιαστικά το διάδοχο του Ford στην ομάδα, με τον αείμνηστο Αμερικανό να αγωνίζεται την τελευταία του σεζόν (2003-2004) στη Scavolini, την οποία οδήγησε στην 4η θέση του ιταλικού πρωταθλήματος και στην έξοδό της στην EuroLeague της επόμενης σεζόν.
2005-2006 Drew Nicholas (Benetton Treviso) – 18.4 πόντοι μ.ο.
Από Αμερικανό σε Αμερικανό και από ιταλική ομάδα σε ιταλική, το βραβείο την επόμενη σεζόν κατέληξε στα χέρια του –επίσης γνωστού μας- Drew Nicholas. Στην πρώτη του χρονιά στην Euroleague και αυτός, κατάφερε να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ, πιο δύσκολα ωστόσο από τους προηγούμενους, αφού πέτυχε μόλις 28 πόντους περισσότερους (369) από τον δεύτερο σκόρερ της χρονιάς Scoonie Penn (341) στον ίδιο αριθμό παιχνιδιών (20).
2006-2007 Igor Rakočević (Tau Cerámica) - 16.85 πόντοι μ.ο.
Ο δεύτερος Σέρβος της λίστας, μετά τον Vujanic, που έρχεται να σπάσει την πρωτοκαθεδρία των Αμερικανών στη συγκεκριμένη κατηγορία, αφού γίνεται ο πρώτος Ευρωπαίος που κατακτά το συγκεκριμένο βραβείο. Ο Rakočević είναι ο μοναδικός παίκτης ως σήμερα με 3 κατακτήσεις, πιστοποιώντας (και) με αυτόν τρόπο την εκτελεστική του δεινότητα. Τη σεζόν 2006-2007 οδήγησε την Tau ως το Final 4 της Αθήνας, έχοντας (πριν από αυτό) 16.85 πόντους μ.ο. (337 σε 20 αγώνες), επικρατώντας στο νήμα του Juan Carlos Navarro που τέλειωσε τη σεζόν με 16.77 (369 σε 22 αγώνες)! Στην ουσία ανακηρύχθηκε νικητής για ένα δίποντο!
Απαραίτητη υποσημείωση: ο Rakočević έπεσε στους 16.2 πόντους μ.ο., λόγω των ...χαμηλών πτήσεων στο Final 4, και έτσι βρίσκεται πίσω από τον Navarro στη συνολική λίστα εκείνης της σεζόν. Παρ' όλα αυτά το βραβείο απονέμεται μετά τη λήξη των Play-offs στους παίκτες.
2007-2008 Marc Salyers (Chorale Roanne) – 21.8 πόντοι μ.ο.
Μετά από δύο χρονιές όπου οι νικητές του «Alphonso Ford Top Scorer Trophy» ...περιορίστηκαν σε χαμηλά επίπεδα, εμφανίστηκε ο Marc Salyers της γαλλικής Roanne και επανέφερε τα νούμερα σε άνω των 20 πόντων ανά αγώνα επίπεδα, για τελευταία μάλιστα φορά έως σήμερα! Στην πρώτη και μοναδική του χρονιά στην Euroleague, o Αμερικανός power forward έσπασε την παράδοση των γκαρντ και σημείωσε 305 πόντους στα 14 παιχνίδια της ομάδας του στην πρώτη φάση του θεσμού, κερδίζοντας ...άκοπα τον τίτλο του πρώτου σκόρερ για εκείνη τη χρονιά. Οι 40 πόντοι του κόντρα στην Fenerbahce Ulker αποτέλεσαν μάλιστα και το career-high του στην διοργάνωση!
2008-2009 Igor Rakočević (Tau Cerámica) - 18 πόντοι μ.ο.
Δεύτερη κατάκτηση μέσα σε τρία χρόνια για τον πρώην «άσσο» της πάλαι ποτέ Tau Ceramica, ανεβάζοντας μάλιστα και το προσωπικό του ρεκόρ κατά 1.2 πόντους περίπου. Οι 31 πόντοι που πέτυχε κόντρα στην Lottomatica Roma αποτελούν όχι μόνο την καλύτερη του επιθετική συγκομιδή εκείνης της σεζόν αλλά και ολόκληρης της καριέρας του στα 9 χρόνια της παρουσίας του στην διοργάνωση!
2009-2010 Linas Kleiza (Olympiacos) – 17.25 πόντοι μ.ο.
O Λιθουανός forward αποτέλεσε μια από τις αρκετές μεταγραφές-«βόμβα» του Ολυμπιακού εκείνης της περιόδου, οδηγώντας εκ του ασφαλούς την ομάδα του Πειραιά στο δεύτερό τους συνεχόμενο Final 4. Ο πρώην ΝΒΑer πέτυχε 345 πόντους στα 20 παιχνίδια του στην διοργάνωση (χωρίς τα 2 του Final 4), 8 μόλις παραπάνω από τον Qyntel Woods της Prokom, παίρνοντας το βραβείο κυριολεκτικά στο νήμα, αποτελώντας έτσι μόλις το δεύτερο φόργουορντ, μετά τον Salyers, που κατακτά το βραβείο.
2010-2011 Igor Rakočević (Efes Pilsen Istanbul) – 17.2 πόντοι μ.ο.
Έκανε ένα χρόνο ...διάλειμμα και επανέρχονταν στην κορυφή της λίστας των σκόρερς ο Σέρβος εκείνη την περίοδο. Τρίτη λοιπόν κατάκτηση του «Alphonso Ford Top Scorer Trophy» μέσα σε 5 σεζόν, αυτή την φορά με την Efes Pilsen. Σε 14 συμμετοχές (σε μια σεζόν με μάξιμουμ 23 αγώνες) πέτυχε 241 πόντους σε κάτι λιγότερο μάλιστα από 30 λεπτά συμμετοχής κατά μ.ο.
2011-2012 Bo McCalebb (Montepaschi Siena) – 16.9 πόντοι μ.ο.
O εκρηκτικός PG της ιταλικής Siena κατάφερε να αποσπάσει το βραβείο εκείνης της χρονιάς από τον Βασίλη Σπανούλη (16.5 μ.ο. χωρίς το Final 4) με 287 συνολικά πόντους σε 17 παιχνίδια, με την δεύτερη χαμηλότερη συγκομιδή (μετά το 2007) σε μ.ο. στην ιστορία (έως τότε) της διοργάνωσης.
2012-2013 Βobby Brown (Montepaschi Siena) – 18.8 πόντοι μ.ο.
Ίδια ομάδα, ίδια θέση, ίδια εθνικότητα αλλά διαφορετικό όνομα πάνω στο βραβείο του πρώτου σκόρερ της Euroleague. Ο Βrown πήρε τη θέση του McCalebb στο ρόστερ της Siena την χρονιά 2012-13 και κατάφερε να δημιουργήσει μια μίνι παράδοση με δυο σερί κατακτήσεις από τον PG της ίδιας ομάδας (και να συνεχίσει την παράδοση των ηγετικών και ιδιαίτερα ικανών σκόρερ PG, που είχε ξεκινήσει από τον Terrell McIntyre) Στην πρώτη χρονιά της διοργάνωσης με το μέχρι πέρυσι γνωστό format (10 παιχνίδια Regular Season, 14 Τop16 και έπειτα Play-offs), o Βrown κατάφερε να πετύχει 452 πόντους χωρίς να χάσει παιχνίδι στις δύο πρώτες φάσεις με κάποιες αξιομνημόνευτες επιδόσεις που θύμιζαν ...προηγούμενη δεκαετία. Πιο συγκεκριμένα πέτυχε 34 πόντους κόντρα στην γαλλική Elan Chalon στην πρώτη φάση, επίδοση όμως που δεν αποτέλεσε το ρεκόρ καριέρας του, αφού λίγους μήνες αργότερα ξεπέρασε και το φράγμα των 40 πόντων, με τους 41 που πέτυχε στην έδρα της Fenerbahce Ulker Istanbul (με ranking 50) για την 2η αγωνιστική του Top16!
2013-2014 Keith Langford (EA7 Emporio Armani Milan) – 17.6 πόντοι μ.ο.
Μετά από 4 χρονιές στην Euroleague ο μεγάλος Keith κατάφερε να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 17.6 πόντους ανά αγώνα. Μάλιστα το κατόρθωμά του αυτό αποκτά ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα αν αναλογιστεί κανείς ότι το πέτυχε με μια άκρως ανταγωνιστική ομάδα που έχασε την πρόκριση στο Final 4 από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Maccabi έπειτα από την συγκλονιστικότερη σειρά Play-offs που έχουμε παρακολουθήσει έως σήμερα. Ο Langford αγωνίστηκε σε 25 από τα 28 παιχνίδια που έδωσε η Milano εκείνη τη σεζόν και πέτυχε 439 πόντους, με κορυφαία του επίδοση τους 29, σε τρία παιχνίδια μάλιστα (Zalgiris, Ολυμπιακός και Malaga τα «θύματά» του).
2014-2015 Taylor Rochestie (Nizhny Novgorod) – 18.9 πόντοι μ.ο.
To δικό του ...ξεπέταγμα έκανε με τη φανέλα της Nizhny στην πρώτη και τελευταία (ως τώρα) συμμετοχή των Ρώσων στην διοργάνωση, ο Αμερικάνος Point Guard. Ο Rochestie πέτυχε 397 πόντους σε 21 συμμετοχές (30 λεπτά μ.ο.), μένοντας μάλιστα διψήφιος σε κάθε μία από αυτές, με κορυφαία του βραδιά εκείνη κόντρα στην Sasari όπου μέτρησε 29, με 4/6 δίποντα, 5/9 τρίποντα και 6/7 βολές.
2015-2016 Nando De Colo (CSKA Moscow) – 18.9 πόντοι μ.ο.
O Γάλλος σάρωσε τα βραβεία στην περυσινή διοργάνωση αφού εκτός από MVP της χρονιάς κατέκτησε και το «Alphonso Ford Top Scorer Trophy», πετυχαίνοντας 473 πόντους στα 25 (από τα συνολικά 27 που έδωσε η CSKA) παιχνίδια που αγωνίστηκε μέχρι και το Final 4. Εκεί σημείωσε άλλους 52 (30 στον ημιτελικό και 22 στον τελικό) για να αναδειχτεί τελικά και MVP του Final 4! Κορυφαία του εκτελεστική βραδιά η νύχτα του ημιτελικού κόντρα στην Lokomotiv, επίδοση που «έπιασε» άλλη μια φορά μέσα στη σεζόν, στο παιχνίδι μέσα στη Βαρκελώνη για την 10η αγωνιστική του Top16. Αξιοσημείωτο ότι από τα 29 συνολικά παιχνίδια του πέρυσι (μαζί με του Final 4) μόνο σε ένα έμεινε με μονοψήφιο αριθμό πόντων (στο πρώτο αγώνα Play-offs κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα).
2016-2017 Keith Langford* (Unics Kazan) – 21.8 πόντοι μ.ο.
Και επιτέλους ξανά 20άρα! Μετά από 8 χρονιές και τον Marc Salyers, ο Keith Langford επαναφέρει τον μ.ο. σε πόντους στα επίπεδα άνω των 20, αποδίδοντας με τον καλύτερο τρόπο τη δέουσα τιμή στο «Alphonso Ford Top Scorer Trophy». Ένας αν όχι «άξιος», αλλά σίγουρα «συνεχιστής» του τεράστιου Alphonso Ford πραγματοποίησε πράγματα (στα 34 του μάλιστα) που σίγουρα είχαμε χρόνια να δούμε στα ευρωπαϊκά παρκέ.
Αν μάλιστα ο Nando De Colo διατηρήσει το μέσο όρο των 20.1 πόντων μετά και τα Playoffs με την Baskonia, τότε για πρώτη φορά μετά από τη σεζόν 2003-2004 θα υπάρχουν δύο παίκτες με μέσο όρο μεγαλύτερο των 20 πόντων σε μια χρονιά!
Ναι μεν βρισκόταν σε μια ομάδα ...«παλαιάς κοπής» αλλά με το μπάσκετ να έχει αλλάξει σαφώς κατεύθυνση και χαρακτήρα, με τις άμυνες πιο σκληρές και αθλητικές, το επίτευγμά του μόνο αμελητέο δεν είναι. Αγωνίστηκε σε 28 από τα 30 παιχνίδια (34 λεπτά μ.ο.) στη φετινή ανανεωμένη EuroLeague και πέτυχε συνολικά 609 πόντους (από τους 2298 της ομάδας του), χωρίς να έχει παιχνίδι με λιγότερους από 11. Την 4η αγωνιστική, μάλιστα, πέτυχε 36 κόντρα στην CSKA, κάνοντας νέο ρεκόρ καριέρας στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης, ενώ σε άλλα 18 παιχνίδια ξεπέρασε τους 20!
Παράλληλα, φέτος έδειξε πιο winner από ποτέ, χαρακτηρισμός που μάλλον ...απουσίαζε από την περιγραφή του τα προηγούμενα χρόνια. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο πρώτος αγώνας Playoffs της Μιλάνο με την Μακάμπι το 2014, όπου στο αποκορύφωμα μιας επικής ανατροπής των Ισραηλινών, ο ηγέτης της ιταλικής ομάδας αστοχεί στην τελευταία κρίσιμη επίθεση (κόβεται από τον Tyus), ενώ στη συνέχεια ευστοχεί στη μία από τις δύο ελεύθερες βολές, στέλνοντας το ματς στην παράταση. Τελικά, η Μακάμπι απέδρασε με το ροζ φύλλο αγώνα και επέστρεψε λίγες μέρες αργότερα στο ίδιο γήπεδο για να ολοκληρώσει το έργο της και να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Φέτος, μπορεί η ομάδα του να απέφυγε την τελευταία αγωνιστική την τελευταία θέση της βαθμολογίας, πραγματοποιώντας μόνο 8 νίκες, ωστόσο οι μισές και πλέον από αυτές ήταν ξεκάθαρα “υπόθεση” Langford. Φενερμπαχτσέ (εκτός), Ερυθρός Αστέρας (εντός), Ζαλγκίρις (εκτός) και Παναθηναϊκός (εντός) ήταν μερικές από τις ομάδες που ...ακόμα θυμούνται τα φαρμακερά σουτ του Αμερικανού, ενώ στις νίκες αυτές θα μπορούσαν να προστεθούν κι άλλα παιχνίδια, όπως με την Μπασκόνια και την Ζαλγκίρις εντός έδρας, τα οποία χάθηκαν οριακά, παρά τις ...παραστάσεις του εκπληκτικού αυτού σκόρερ. Έτσι, ο Langford θύμισε αγωνιστικές συνθήκες άλλης εποχής, όπου ..."ένας κούκος φέρνει την άνοιξη", αν όχι σε μια ολόκληρη άκρως απαιτητική σεζόν, τουλάχιστον σε μερικούς αγώνες αυτής, διαδεχόμενος ιστορικά, όχι μόνο τον Alphonso Ford, αλλά και μια σειρά άλλων εξαίρετων Αμερικανών shooting guards που άφησαν το στίγμα τους στη διοργάνωση, όπως ο Marcus Brown, ο Trajan Langdon, ο Louis Bullock και άλλοι.
Ο Keith Langford έχει σκοράρει πλέον 2022 πόντους στην καριέρα του στην Euroleague, σε 118 ματς, κάτι που σημαίνει 17,14 μέσο όρο ανά αγώνα. Η επίδοση αυτή είναι η 4η καλύτερη στην ιστορία της Euroleague, ενώ κατέχει την πρωτιά από τους παίκτες που έχουν δώσει τριψήφιο αριθμό παιχνιδιών. Στη δεύτερη θέση της σχετικής λίστας βρίσκεται ο Dejan Bodiroga με ..."μόλις" 16,08 πόντους σε 100 αγώνες.
Για το τέλος, έχουμε αφήσει το καλύτερο: τις σκέψεις του Keith Langford για το μεγάλο του ίνδαλμα, Alfonso Ford, λίγο μετά την κατάκτηση του “Alphonso Ford Trophy” το 2014.
Απαραίτητη υποσημείωση: Το βραβείο θα δοθεί (όπως τονίστηκε και παραπάνω) μετά το πέρας των Play-offs, επομένως δεν έχει «κλειδώσει» ακόμα η απονομή στον Keith. Ο De Colo παραμονεύει για ένα ιδιότυπο back2back (κάτι που έχει πετύχει μόνο ο ίδιος ο Ford) αλλά χρειάζεται περίπου 30 πόντους μ.ο. στη σειρά με την Baskonia για να το πετύχει αυτό, σε μια σειρά 5 παιχνιδιών. Αν μάλιστα η σειρά ολοκληρωθεί νωρίτερα, οι απαιτήσεις μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο. Έτσι, λογικά μιλώντας, ο Langford θα λάβει για δεύτερη φορά τη συγκεκριμένη διάκριση. Σε κάθε περίπτωση όμως, η αξία του και οι ...μνήμες που ξυπνάει δεν χρειάζονται κανένα βραβείο για να αποτιμηθούν.
